Ανέκδοτη Προσωπική Ιστορία (ΑΠΙ) #8 💃🕺.
Όσοι με ξέρουν από παλιά απορούν πως είναι δυνατόν να χορεύω οτιδήποτε. Και είναι εύλογη απορία διότι για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου υπήρξα “ρυθμικά ανάπηρος”. Ή πολύ δειλός να χορέψω μπροστά σε άλλο κόσμο. Ή όλα μαζί.
Το 2011 όμως, μέσα από μια σειρά πολλών, παράλληλων συμπτώσεων (;) βρέθηκα σε ένα dancefloor σε ένα δοκιμαστικό μάθημα charleston. Μου άρεσε πολύ η μουσική swing από πάντα, τον χορό δεν τον κατάλαβα όταν τον προσπάθησα. Οι άλλοι ωραίοι φαίνονταν που χόρευαν. Εν τέλει ακολούθησα τα μαθήματα διστακτικά…
Το 2014 (φώτο) βρέθηκα στην Ξάνθη μετά από την ευγενική πρόσκληση της των τοπικών δασκάλων όπου έπαιξα swing μουσική (χωρίς να είναι dj) χόρεψα με πολύ κόσμο (χωρίς να ξέρω καλά) και περάσαμε τέλεια.
Αναλογιζόμενος πριν λίγες ημέρες γιατί μπόρεσα να χορέψω τον συγκεκριμένο χορό (και πλέον είναι ευκολότερο να προσπαθήσω και άλλους) κρίνω ότι η απάντηση είναι στην κοινότητα των χορευτών και δασκάλων και όχι στον χορό κάθε αυτό (προσωπικά μιλώντας). Η κοινότητα του Lindyhop στην Ελλάδα, όταν ξεκίνησα το 2011, είχε παρόμοια χαρακτηριστικά ανοικτότητας, ανοχής και σεβασμού στην ιδιαιτερότητα του καθενός. Όπως συμβαίνει στον ανοικτό κώδικα που αγαπώ.
via Instagram.
