“The Great Influenza” by John M. Barry borrowed by the Internet Archive lending library.
In the Internet Archive you can find a lending library with more than 3.000.000 books that you can borrow and read online. Depending on the book availability you can borrow a book for 1 hour or 14 days. After this period ends you can renew the book if it is still available. If you want to know more about the lending process there are information available here.
Reading books directly from the browser.
This is pretty much straight forward. All you have to do is create an Internet Archive account by subscribing for free and then choose the book you want to borrow from this catalogue.
Reading books on your Android Device.
Thats is a trickier one. It requires a couple of more steps but after the initial setup, things are really easy.
Step 3: Visit a book you have borrowed on Internet Archive. To the left you are going to see a menu that contains this icon:
by clicking it a menu will reveal. In this menu select Downloadable Files (2 formats) and in the next menu click on the Get PDF button.
This will download an .acsm file to your Android device.
Step 4: Open PocketBook Reader app. When you open it, it will require permission to scan your device folder and will automatically find any .acsm files.
Step 5: Click on the .acsm file you want. This will automatically open the Adobe Digital Editions page and require that you login. If you don’t have an account to Adobe Digital Editions page you can create one for free using the respective link.
After finishing with setting up your account the e-book will download and open.
Το πρωί είδα τον Prodromos Nikiforidis στην Άνω Πόλη και του ευχήθηκα καλή επιτυχία για την συμμετοχή του στην εκδήλωση για το Ειδικό Πολεοδομικό Σχέδιο του παραλιακού μετώπου της Θεσσαλονίκης που θα γίνονταν σήμερα. Αν και εκ φύσεως αισιόδοξος, για να είμαι ειλικρινής, την ευχή την έδωσα περισσότερο για να συνοδεύσει την καλή διάθεση και την αγωνία του για την Νέα Παραλία. Δεν πίστευα ότι η συζήτηση θα έχει κάποιο ουσιώδες αποτέλεσμα.
Παρακολουθώντας το μεγαλύτερο μέρος της εκδήλωσης κατέληξα ότι το ζήτημα του παραλιακού μετώπου της Θεσσαλονίκης (και ενδεχομένως και άλλων θεμάτων) μοιάζει με την “Μάχη για το Brazil” του γνωστού σκηνοθέτη και Monty Python, Terry Gilliam. Η ταινία Brazil (1985) διαδραματίζεται σε μια δυστοπική πραγματικότητα όπου το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού εργάζεται για ένα γιγαντιαίο “δημόσιο σύστημα διοίκησης” το όποιο δεν προσφέρει ουσιαστικά υπηρεσίες στον πολίτη, παρά είναι σχεδιασμένο ώστε να λειτουργεί για να δικαιολογεί την ύπαρξη και το μέγεθός του. Υπάρχουν πολλά γραφεία, επίπεδα διοίκησης και εσωτερικές διαδικασίες και σπάνια οι δημόσιοι υπάλληλοι γνωρίζουν που καταλήγει η δουλειά τους και ποιον σκοπό εξυπηρετεί.
Στο βιντεάκι που επισυνάπτω ο Gilliam μιλά για την “μάχη για το Brazil” και εξηγεί πως όταν έφτιαξε την ταινία αυτή είχε ένα σοβαρό πρόβλημα. Οι περισσότερες mainstream εταιρείες προώθησης την “απέρριψαν ευγενικά” και ο λόγος είναι ότι ήταν αντισυμβατική, δεν είχε happy end και θα “θύμωνε διάφορους”. Του εξήγησαν ότι η ταινία αφορά, κατά τη γνώμη τους, ένα πολύ μικρό κοινό. Ο Gilliam αναφέρει ότι προσπάθησε να τους εξηγήσει ότι η ταινία έγινε για ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό και ότι δεν ήθελε να την δουν και να ενδιαφερθούν άλλοι, παρά μόνο αυτό το συγκεκριμένο κοινό. Οπότε μετά την απόρριψη το μόνο που ήθελε είναι η ταινία να καταφέρει να φθάσει σε αυτό το περιορισμένο κοινό. Η ταινία βέβαια σήμερα είναι ξακουστή και έχει περάσει από εκατομμύρια ματιών ανά τον κόσμο.
Έτσι ακριβώς συμβαίνει, κατά την άποψή μου, και με τα προβλήματα της πόλης. Δεν ενδιαφέρεται και δεν θα ενδιαφερθεί ποτέ όλο το κοινό. Ιδιαίτερα σήμερα που παράλληλα τρέχει το ζήτημα της πανδημίας, ένας πόλεμος εδώ παρά έξω, αύριο μια φτωχοποίηση και δεν ξέρω εγώ τι, ο κόσμος έχει “πολλά στο μυαλό του”. Και τότε τι μπορεί να γίνει; Να αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους και να καταστρέφονται, αφού ο μέσος πολίτης δεν δείχνει ενδιαφέρον;
Όχι! Μπορούμε να επενδύσουμε σε μικρές ομάδες πολιτών που ενδιαφέρονται για συγκεκριμένα προβλήματα, να ενισχύσουμε τη δράση τους και να έχουμε μια από κάτω προς τα πάνω προσέγγιση όπου “η ιδιαίτερη ευαισθησία” της εκάστοτε ομάδας για ένα συγκεκριμένο πρόβλημα / ζήτημα της πόλης, διαχέεται ή εμπνέει και άλλους πολίτες και μεγαλώνει, σιγά – σιγά, το ενδιαφέρον. Είναι εξαιρετικά δύσκολο η οποιαδήποτε κυβέρνηση ή τοπική αυτοδιοίκηση να πείσει, σε αυτήν την φάση, τον οποιονδήποτε πολίτη ότι θα λειτουργήσει προς όφελός του και ότι αυτός είναι εξαρχής ο σκοπός.
Ομάδες όμως όπως “Οι φίλοι της Νέας Παραλίας”, “Το Παρατηρητήριο Θεσσαλονίκης”, “Thessalonistas” παλαιότερα και πολλές άλλες, μπορούν να εμπνεύσουν ένα “νοιάξιμο” σε μικρή έκταση αλλά ίσως με την απαραίτητη ενέργειας για μικρές διορθωτικές κινήσεις και ίσως αλλαγές. Αλλιώς οι δημοτικοί άρχοντες θα συνεχίσουν να γκρινιάζουν ότι με τα λεφτά που έχουμε και πολλά φτιάξαμε, οι ειδικοί θα επιδιώκουν το τέλειο, που όμως τις περισσότερες φορές δεν είναι εφικτό χωρίς πόρους και οι δημότες θα απογοητευόμαστε όλο και περισσότερο.
When the pandemic started, during the first quarantine, I remember I felt the need to talk. The thought, the possibility of not being able to socialize and discuss for a period of undetermined length, stressed me.
So I turned to the Internet. Tried to participate in discussions on social media or trigger such discussions with my own posts. Most of the times, there were lengthy discussions. Usually two main opposing opinions and the Internet community forming two sides around them.
Lately I try to stay away of discussions on social media. I, instead, reread the aforementioned discussions. Sadly, in all of them, I see myself being there more for the sake of the discussion rather than to share an opinion. Or to prove a point.
I think there’s much more in listening online, rather than talking. I think that listening and self-reflecting can really bring us close to realizing where we stand on specific subjects.
Coaching, according to Wikipedia, is the practice of guiding an individual through a process. It refers to practical knowledge and that is why it is very important for a coach to be both an experienced professional and a good trainer. Generally speaking I am very careful, suspicious even, around coaches. Most of them have been self declared coaches and have no training and little or no experience.
Mentoring, is having a master of our guilt, leveling up our game by revealing the secrets of the profession we are following. Or we may have a mentor that influences our values, principles and thus our character. A mentor is a person we know and trust. A role model.
Both coaches and mentors can help us pave the path or our lives (personal or professional) via learning / training. But there is also another way. One that requires noone else but ourselves.
This is the road of self discovery. A journey of being aware of the pros and cons of ourselves, our true goals, potentials, strengths, weaknesses, the way we deal with everyday challenges and, eventually, how we live our lives.
The path to self discovery lies in self reflection. At least that is the most effective way I know until today.
SELF-REFLECTION EXERCISE — THE WALK!
– By the end of each week, find a couple of hours and take a walk alone.
– When you start walking have in hand the 4-5 most important incidents of the week. Personal, professional, related to relationships, business choices, how you treated someone or a challenge you faced.
– If you don’t have a good memory take a note to your mobile.
– Whole you walk replay the incident in your head and try to watch it as an objective observer.
– How does yourself look to you in this specific incident. Are you kind, mean, are you abusive, respectful, to you judge or are you a good listener?
– Repeat the exercise every week for at least a month.
– You can optionally record some of your thoughts using the voice assistant of your phone and a notepad application.
Imagine you are on a crisis. Customers are unhappy, people are yelling, things are not well, time is not enough, money are lost, it is a bad day.
The worst thing one can do is lose it. Stop thinking and start demanding, criticizing, trying to find the fault, blame someone (else) for the situation. I still do it more often than I would like, although I am trying hard not to.
Now imagine, in that moment, while in the eye of the tornado, to see a smile. That genuine smile that comes from a calm face. A face determined to try hard to solve the problem but not in panic.
What’s stopping you from being that smile?
Have you ever worked with a person like that?
Do you use humor during hard times to lighten the mood?
The Stoics have been using the “view from above” exercise to force their mind to observe a situation from such a distance to make it feel insignificant.
The usual metaphor is to imagine ourselves experiencing the planet earth from the eyes of an astronaut. This way “earthly” problems looks pretty small.
Today, there was tons of micromanagement at work. I hate micromanagement. I always hook on a task and can’t get my head out of it, losing a lot of time.
Here’s something you can try. Next time you are hooked on a thought, task, work or problem, you think of the bigger goal you need to accomplish and reverse analyze it to smaller tasks. The more you decompose, the clearer the solution will become. If, during the process you hook on a smaller task, throw away everything and start over.
For managers: combine the above technique with delegation. It’s a winner strategy.
Maybe it is difficult to recognize beauty in times of crises. Maybe there is a lack of stimuli when, for example, you are forced to stay home in quarantine.
But beauty is still there, nonetheless. In a nice restaurant when we dine after a long time. In a play or movie we watch with a couple of friends or family. Even wearing masks. Even keeping distances. In returning at work and share a slice of pizza or beer with your colleagues.
Maybe times of crises are a great opportunity to rediscover beauty, hidden in plain sight. A great opportunity to practice philocaly.
Back in March 2020, during the first COVID-19 lockdown, I was sitting in my home office pondering on how our daily routine was probably going to change for a long time, if not forever.
After a short break — the summer of 2020 — the second lockdown came even harder on my country (Greece), with a duration of more than 6 months.
Time allocation was almost impossible, personal and professional tasks fused and I was trying to get things done in a storm or constant distractions.
We need to find a way to achieve a resilient routine. This may be the most valuable lesson COVID-19 can teach us.
Στο γυμνάσιο κάναμε μάθημα μουσικής, με μουσικό όργανο τη φλογέρα. Δεν περνούσα καθόλου καλά. Είχαμε ξεκινήσει στραβά. Έπρεπε να μάθουμε να διαβάζουμε παρτιτούρα, εγώ δεν τα κατάφερνα οπότε γινόμουν όλο και πιο ανασφαλής. Μετά από λίγο καιρό έπιανα τη γωνία μου και ήλπιζα να μη μου ζητήσει η καθηγήτρια να συμμετάσχω στο μάθημα.
Μια μέρα μας ζήτησε όλους να παίξουμε έναν ρυθμό στο ταμπουρίνο. Ένας – ένας προσπαθούσαμε να μιμηθούμε τον ρυθμό. Εγώ τα πήγα χαλιά – εννοείται – και το έδωσα στον επόμενο. Κάποια στιγμή το πήρε ένας συμμαθητής που ήταν γνώστης μουσικής. Έπαιζε πολύ ωραία και έκλεισα τα μάτια να τον ακούσω. Του ξέφυγε όμως ένα μικρό λάθος και άνοιξα ασυναίσθητα τα μάτια μου.
Η καθηγήτρια πρέπει να το έπιασε και όταν τελείωσε, ο συμμαθητής μου, μου ζήτησε να της πω που είχε κάνει λάθος. Χρειάστηκε να παίξει τον ρυθμό εκείνη ξανά και και να επαναλάβει το λάθος, γιατί εγώ δεν μπορούσα, και εγώ απλά να τη διακόψω στο σημείο που νόμιζα. Τότε αποφάνθηκε: “Κρητικός, δεν μπορείς να παίξεις μουσική αλλά φαίνεται ότι έχεις μουσικό αυτί”.
Όταν τελείωσε το μάθημα με κράτησε πίσω. Μου είπε: “θα σου δώσω μια γνωστή μελωδία, την οποία θα σου παίξω 2 φορές στο πιάνο. Μετά θα σου δώσω τις νότες ανάμεσα στις οποίες βρίσκονται όλες οι νότες που ολοκληρώνουν τη μελωδία (το διάστημα δηλαδή). Διάλεξε ένα όργανο, κάνε δοκιμές και βγάλε την μελωδία χωρίς να διαβάσεις νότες, μόνο ακούγοντας”.
Δεν πίστευα ότι μπορώ να το κάνω, αλλά ήταν ένα challenge που θα έκανα μόνος στο σπίτι. Δεν έχανα τίποτε να δοκιμάσω. Στο επόμενο μάθημα έπαιξα το 1ο κουπλέ του “Ένας Τούρκος στο Παρίσι” του, αείμνηστου πια Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, και έλαβα το επόμενο challenge που ήταν ολόκληρο το theme του της ταινίας “Τιτανικός” (ναι αυτή που είχαμε δει 100.000 φορές στο σινεμά και όλοι έκλαιγαν όταν πέθανε ο Ντι Κάπριο).
20λιγα χρόνια μετά αποφάσισα να μάθω φυσαρμόνικα μόνος μου. Στα πρώτα μαθήματα το challenge είναι να μάθω μεμονωμένες νότες, όποτε χρειάζομαι ένα τραγούδι για εξάσκηση. Το κομμάτι που προσπαθώ να ολοκληρώσω πρώτο είναι, καλά μαντέψατε, το theme του Τιτανικού 🙂
Αυτή η ανέκδοτη ιστορία είναι από τον στρατό. Όχι όμως από τη δική μου θητεία. Πολλά χρόνια πριν, ο παππούς μου, συνήθιζε κάποιες φορές μετά το οικογενειακό τραπέζι να δοκιμάζει το εξής challenge. Να καθαρίσει ένα μήλο χωρίς να σπάσει ο φλοιός σε περισσότερα από ένα κομμάτια. Για ένα μεγάλο διάστημα δεν γνώριζα από που προέκυψε αυτή η συνήθεια, νόμιζα απλά ότι ήταν κάτι που κάπου είχε δει. Όμως κάποιο μεσημέρι μας το εξήγησε.
Όταν ήταν στρατιώτης, είχανε την συνήθεια να μαζεύονται στο φαγητό και να βάζουν στοιχήματα για το ποιος θα μπορούσε να καθαρίσει ένα μήλο χωρίς να σπάσει ο φλοιός. Αυτός που το κατάφερνε, κέρδιζε κάτι σε φαγητό, τσιγάρα, κ.ο.κ. Ο παππούς μου το κέρδιζε συχνά και σαν ανάμνηση το έκανε και στο οικογενειακό τραπέζι.
Fast forward στο 2016, το θυμήθηκα όταν υπηρετούσα τη δική μου θητεία. Και το προσπαθούσα. Δεν κέρδισα κάποιο στοίχημα αλλά έμαθα να το κάνω. Μια “πρόχειρη” επιτυχία βλέπετε στις εικόνες.
Το challenge θεωρείται πετυχημένο όταν μπορείς να ξαναδημιουργήσεις το σχήμα του μήλου, το οποίο πια είναι κούφιο στο εσωτερικό!
Το να κόψεις ένα μήλο χωρίς να σπάσει ο φλοιός είναι ένα ευχάριστο και δύσκολο challenge. Δουλεύεις το μυαλό, τα μάτια και το χέρι σου ενώ χρησιμοποιείς ένα μαχαίρι. Ο παππούς μου το έκανε σε καιρό πολέμου, μάλλον για να διασκεδάσει λίγο, οπότε μπορούσε, και να ξεχάσει τη μιζέρια.
Το να πνιγείς (κατά λάθος) ενώ προσπαθείς να βιντεοσκοπήσεις τον εαυτό σου να χάνει τις αισθήσεις του από έλλειψη αέρα στο TikTok, σε καιρό ειρήνης, είναι κάτι άρρωστο. Challenge #NOT accepted!
