(this post was retrieved, with the help of The Internet Archive, from my retired blog krap.pblogs.gr)
Αν τα πάντα στη ζωή έχουν τον κύκλο τους, τότε αυτό το blog κλείνει τον δικό του σήμερα. Ξεκίνησε κάποια στιγμή, εξελίχθηκε, φίλοξένησε ιδέες, παρατηρήσεις, βιώματα και κάποιες από τις προσωπικές μου στιγμές (ακόμη και αν δεν ήταν απόλυτα εμφανές) και με αυτό το άθρο τερματίζει η πορεία του.
Είμαι σίγουρος ότι ένα blog όπως μια απλή ιστοσελίδα, ένας λογαριασμός σε forum ή κάποια άλλη κοινότητα, μια διαδικτυακή υπηρεσία σημαίνουν διαφορετικά πράγματα για τον καθένα. Το συγκεκριμένο blog ξεκίνησε ως ένα πείραμα το οποίο στόχευε στο να δω τι εστί blogging, δημοσιοποίηση σκέψεων στο Internet. Κάπου στην πορεία όμως άλλαξε, όταν φιλοξένησε άρθρα που παρουσίαζαν την οπτική μου για τον κόσμο και εμένα τον ίδιο.
Δεν μετανιώνω ποτέ για πράγματα που δοκιμάζω στη ζωή μου και προφανώς δεν μετάνιωσα για ότι παρουσιάστηκε σε αυτό το online ημερολόγιο. Πιστεύω ωστόσο ότι κανείς πρέπει να ξέρει πότε να σταματάει (και ένα blog είναι το πλέον αθώο όλων) αν με καταλαβαίνετε.
Οι περισσότεροι ξέρουν πως σταματώ αυτό το blog λόγω έλλειψης χρόνου. Ο πραγματικός λόγος όμως είναι πως τελευταία σκέπτομαι πως τα “γραπτά μένουν” μόνον όταν έχουν κάτι να πουν. Σήμερα φαίνεται να βαδίζουμε για την ποσότητα, βιαστικά. Όσον αφορά στις σκέψεις μας, όμως, θεωρώ πως πρέπει να προσέχουμε. Να επιζητούμε την ποιότητα. Καμιά φορά υπάρχουν πράγματα που θέλουμε να γράψουμε και να φυλάξουμε για μας. Ίσως να είναι καλύτερο αυτό. Ίσως ασφαλέστερο γιατί δεν εκτιθέμεθα. Τα πραγματικά συναισθήματα επικαλύπτονται από τυπικές, αναμενόμενες συμπεριφορές.
Θα ήθελα, πριν κλείσω, να ευχαριστήσω όλους όσους διάβασαν, σχολίασαν ή απλώς έριξαν μια ματιά σε κάποιο από τα άρθρα μου, όλους όσους έγιναν αιτία να γράψω κάποιο άρθρο, με επηρέασαν με τα λόγια ή τις πράξεις τους, όλους όσους θεώρησαν την προσπάθειά μου καλή και μου το είπαν καθώς και εκείνους που βρήκαν την προσπάθειά μου άθλια και μου το επισήμαναν.
Εύχομαι σε όλους σας τα καλύτερα.
