Categories
Stories

Το challenge της αποφλοίωσης.

Αυτή η ανέκδοτη ιστορία είναι από τον στρατό. Όχι όμως από τη δική μου θητεία. Πολλά χρόνια πριν, ο παππούς μου, συνήθιζε κάποιες φορές μετά το οικογενειακό τραπέζι να δοκιμάζει το εξής challenge. Να καθαρίσει ένα μήλο χωρίς να σπάσει ο φλοιός σε περισσότερα από ένα κομμάτια. Για ένα μεγάλο διάστημα δεν γνώριζα από που προέκυψε αυτή η συνήθεια, νόμιζα απλά ότι ήταν κάτι που κάπου είχε δει. Όμως κάποιο μεσημέρι μας το εξήγησε.

Όταν ήταν στρατιώτης, είχανε την συνήθεια να μαζεύονται στο φαγητό και να βάζουν στοιχήματα για το ποιος θα μπορούσε να καθαρίσει ένα μήλο χωρίς να σπάσει ο φλοιός. Αυτός που το κατάφερνε, κέρδιζε κάτι σε φαγητό, τσιγάρα, κ.ο.κ. Ο παππούς μου το κέρδιζε συχνά και σαν ανάμνηση το έκανε και στο οικογενειακό τραπέζι.

Fast forward στο 2016, το θυμήθηκα όταν υπηρετούσα τη δική μου θητεία. Και το προσπαθούσα. Δεν κέρδισα κάποιο στοίχημα αλλά έμαθα να το κάνω. Μια “πρόχειρη” επιτυχία βλέπετε στις εικόνες.

Το challenge θεωρείται πετυχημένο όταν μπορείς να ξαναδημιουργήσεις το σχήμα του μήλου, το οποίο πια είναι κούφιο στο εσωτερικό!

Το να κόψεις ένα μήλο χωρίς να σπάσει ο φλοιός είναι ένα ευχάριστο και δύσκολο challenge. Δουλεύεις το μυαλό, τα μάτια και το χέρι σου ενώ χρησιμοποιείς ένα μαχαίρι. Ο παππούς μου το έκανε σε καιρό πολέμου, μάλλον για να διασκεδάσει λίγο, οπότε μπορούσε, και να ξεχάσει τη μιζέρια.

Το να πνιγείς (κατά λάθος) ενώ προσπαθείς να βιντεοσκοπήσεις τον εαυτό σου να χάνει τις αισθήσεις του από έλλειψη αέρα στο TikTok, σε καιρό ειρήνης, είναι κάτι άρρωστο. Challenge #NOT accepted!

(via Instagram)

Categories
Stories

Άνω Πόλη: Μια ιστορία μουσικής.

Σήμερα το πρωί έκανα έναν μικρό περίπατο στα πλακόστρωτα της Άνω Πόλης ακούγοντας μουσική. Τυχαία στην λίστα μου έπαιξε το τραγούδι “Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά” σε μια νεότερη εκτέλεση από τον @giorgis_flaneur, που αγαπώ πολύ ( αγαπώ και την εκτέλεση και τον Γιώργη 🙂 που είχα τη χαρά να γνωρίσω προσωπικά ).

Αυτά τα δύο γεγονότα συνδυαστικά, ο περίπατος στα πλακόστρωτα της Άνω Πόλης και η συγκεκριμένη καντάδα, μου έφεραν στο μυαλό την εξής ανάμνηση. Την δεκαετία του ’90, η γενιά της γιαγιάς μου συνήθιζε να κάθεται τα καλοκαιρινά βράδια στις πόρτες και να τραγουδά. Acapela συνήθως. Ένα διάστημα που πειραματιζόμουν με μια melodica, βοηθούσα λίγο και εγώ (όχι ιδιαίτερα επιτυχημένα). Από τις πόρτες, τα μπαλκόνια, σιγά – σιγά πρόβαλε κόσμος και τραγουδούσε ότι ήξερε. Ή σφύριζε. Ή μουρμούριζε τον ρυθμό. Μετά λίγο παύση για να συζητήσουμε την “ημερήσια διάταξη” 🙂 και μετά πάλι λίγο τραγούδι. Τα στενά της Άνω Πόλης γέμιζαν ζωή, γίνονταν ένα υπαίθριο δρώμενο. Και όλοι γελούσαν.

Αυτό που δεν μπορούσαν να αντιληφθώ τότε, επειδή ήμουν πολύ μικρός, είναι ότι εκείνη τη στιγμή, η γειτονιά δημιουργούσε ένα μουσικό γεγονός. Μια ιδιότυπη, ζωντανή, συμμετοχική συναυλία.

Σήμερα λατρεύω την ζωντανή μουσική. Μαζί με τον χορό είναι δύο από τα πράγματα που μου λείπουν πολύ, τώρα με την πανδημία. Περισσότερο ίσως από την συνάντηση για έναν καφέ. Και η αλήθεια είναι πως είμαστε όλοι πολύ κουρασμένοι από την βαριά καθημερινότητα. Όμως, όταν όλο αυτό τελειώσει, θα πρέπει να διατηρήσουμε την ανάμνηση αυτής της κακής περιόδου και όχι να προσπαθήσουμε να την ξεχάσουμε σαν ένα κακό όνειρο. Να την διατηρήσουμε για να οικοδομήσουμε πάνω σε αυτή πιο υγιείς, πιο ποιοτικές κοινωνικές δομές και δραστηριότητες με κέντρο τον άνθρωπο και όχι απαραίτητα τις νέες εμπειρίες, τα αγαθά, τα γουστόζικα πράγματα.

Οι άνθρωποι της Άνω Πόλης δύο γενιές πριν, κατάφερναν να δημιουργούν χαρά από το τίποτε. Προ κορονοϊού, έχω την αίσθηση ότι καταλήξαμε να αναζητούμε τη χαρά με τη μορφή υπηρεσίας επί πληρωμή. Ίσως υπάρχει άλλος δρόμος. Ίσως μετά την πανδημία, πρέπει να ψάξουμε αυτόν τον δρόμο.

(via Instagram)

Photo courtesy of: Dan Lundberg