Το άρθρο αυτό γράφεται με αφορμή τη διάκριση του Γιάννη Αντεντοκούνμπο, με αμέριστο θαυμασμό και σεβασμό για την επιτυχία και την στάση του!
Το 2017 ο Νίκος Γκάλης διακρίθηκε με την ένταξή του στο Hall of Fame του NBA. Δείτε το σχετικό βίντεο…
Ο καθένας μπορεί να έχει όποια γνώμη θέλει για τον Γκάλη, καλή ή κακή. Όμως στην ομιλία του εστιάζει στην ιστορία όπου ο αθλητισμός μπορεί να δώσει διέξοδο σε έναν νέο από τον εθισμό και αναφέρει ότι κατά τη γνώμη του αυτή είναι η ύψιστη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει ένας αθλητής στην κοινωνία.
Αν δείτε και άλλες ομιλίες αντίστοιχων βραβεύσεων άλλων αθλητών που μπήκαν στο Hall of Fame του NBA θα διαπιστώσετε ότι η ομιλία του Γκάλη είναι μια μικρή σχετικά ομιλία που επικεντρώνεται στην ευγνωμοσύνη που νιώθει για όλες τις ευκαιρίες που του έχουν δοθεί κατά τη διάρκεια της καριέρας του και τον οδήγησαν στην επιτυχία. Επικεντρώνεται επίσης σε όλα τα άτομα που τον βοήθησαν και προσπαθεί να μη ξεχάσει κάποιον.
Πριν λίγες ημέρες (2019) ο Γιάννης Αντεντοκούνμπο διακρίθηκε ως ο MVP παίκτης για το 2019 επίσης από το NBA. Δείτε το σχετικό βίντεο…
Ο καθένας μπορεί να έχει όποια γνώμη θέλει για τον Αντεντοκούνμπο. Καλή ή κακή. Στην ομιλία του εστιάζει κι αυτός στην ευγνωμοσύνη που νιώθει για τις ευκαιρίες που του έχουν δοθεί κατά τη διάρκεια της καριέρας του και τον οδήγησαν στην επιτυχία. Αν και βρίσκεται στο peak της καριέρας του, είναι ταπεινός, αυθεντικός και ειλικρινής. Δεν μπορεί να συγκρατήσει την συγκίνησή του και πασχίζει να τελειώσει την ομιλία του προσπαθώντας να ευχαριστήσει όλους τους ανθρώπους που τον βοήθησαν. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους αυτούς, που είναι παρόντες, επίσης δεν μπορούν να συγκρατήσουν τη συγκίνησή τους.
Αναφέρει τέλος το μαγικό και εντελώς ξένο (κατά την προσωπική μου άποψη) για το ήθος της εποχής “να θέλεις πάντοτε περισσότερα, αλλά ποτέ να μην είσαι αλαζόνας”.
Η ευκαιρία!
Τι μπορείς να κάνεις με δύο τέτοιες διακρίσεις και τα σχόλια δύο τέτοιων αθλητών που αποτελούν role models για υποψήφιους νέους αθλητές του μπάσκετ;
Πολλά πράγματα. Κατ’ αρχάς να τα αναπαράγεις και να προσπαθήσεις να γίνουν όσο πιο γνωστά γίνεται στους επίδοξους νέους αθλητές. Να φθάσουν στις ακαδημίες μπάσκετ και να “χρησιμοποιηθούν” από τα κυβερνητικά κανάλια που είναι επιφορτισμένα με την προώθηση του αθλητισμού για να προάγουν καλές και ηθικές αξίες.
Η πραγματικότητα ή αλλιώς η digital μηχανή του κιμά
Πίσω στην ψηφιακή γειτονιά του ελληνικού κράτους όμως, με τις εκλογές προ των πυλών, δεν μας πολύ ενδιαφέρει η προαγωγή του αθλητικού πνεύματος, των ηθικών αξιών. Δεν μας ενδιαφέρει καν να εμπνεύσουμε τους νέους αθλητές.
Τι μας ενδιαφέρει; Να ανάγουμε την επιτυχία του Αντεντοκούνμπο σε πολιτικό debate. Να το συνδέσουμε με το προσφυγικό ή με την καμπάνια του όποιου πολιτικού κόμματος που τον χρησιμοποίησε ή να θυμηθούμε παλαιότερα σχόλια πολιτικών και είτε να τα επικροτήσουμε είτε να τα επικρίνουμε.
Αποτέλεσμα (προσωπική άποψη και πάλι)… Η πολλή όμορφή ομιλία του Αντεντοκούνμπο ή αληθινή από καρδιάς συγκίνηση και τα δείγματα ταπεινότητας, εργατικότητας, αποφασιστικότητας που μπορεί να προσφέρει στο μυαλό ενός νέου ανθρώπου συνδέθηκαν με έννοιες όπως: κοινωνικός αποκλεισμός, ρατσισμός, πολιτική και κάποια από τα σχόλια στο διαδίκτυο αναδύουν σαρκασμό, μίσος, θυμό.
Τώρα ας σκεφτούμε το εξής. Είμαστε σε ένα καφενείο, με θαμώνες από διάφορες ηλικιακές ομάδες και μόλις 2 ανήλικα παιδιά που θέλουν να γίνουν μπασκετμπολίστες και συζητούσατε την διάκριση του Αντεντοκούνμπο.
Θα επιλέγαμε να σχολιάσουμε πολιτικά ζητήματα που αφορούν τον κοινωνικό αποκλεισμό, το μεταναστευτικό ή την στάση των πολιτικών κομμάτων απέναντι στον αθλητή, ή θα πασχίζαμε να εμπνεύσουμε τα παιδιά με αφορμή το αξιόλογο αυτό παράδειγμα;
Τώρα ας σκεφτούμε και κάτι άλλο. Ένα τέτοιο παιδί παρακολουθεί την πορεία του Αντεντοκούνμπο ή του Γκάλη διαδικτυακά από το tablet του μπαμπά του και θέλει να τους μοιάσει. Θέλει και αυτό να γίνει επιτυχημένος μπασκετμπολίστας. Ας σκεφτούμε τι σχόλια θα δει γύρω από την επιτυχία του Αντεντοκούνμπο. Ας σκεφτούμε αν θα το εμπνεύσουν…
(Image via Wikipedia)
