Categories
Thoughts

Συζητώντας με το ChatGPT για τις ανάγκες πρασίνου στον Δήμο Θεσσαλονίκης…

Photo by Lazarescu Alexandra on Unsplash.

…ή αλλιώς η αξία των ανοικτών δεδομένων για την τοπική αυτοδιοίκηση!

Στον Δήμο Θεσσαλονίκης υπάρχει η Εφαρμογή Διαχείρισης Αστικών Δένδρων (GreenTree). Σε αυτήν την εφαρμογή, εν γένει, ο επισκέπτης μπορεί να δει την κατανομή των δένδρων στον Δήμο Θεσσαλονίκης σε μορφή χάρτη αλλά και κάποια στατιστικά στοιχεία για το πράσινο στον Δήμου Θεσσαλονίκης 👇

Η Θεσσαλονίκη πιθανότατα δεν έχει όσα δένδρα θα έπρεπε. Το καταλαβαίνουμε αυτό – στην πράξη – όταν, τους καλοκαιρινούς μήνες κυρίως, περπατούμε στο κέντρο της πόλης και η θερμοκρασία είναι υψηλή ενώ οι σκιές λίγες. Σκεπτόμενος λοιπόν ότι μάλλον δεν έχουμε αρκετό πράσινο, μου δημιουργήθηκαν οι εξής απορίες:

  • Τι σημαίνει αρκετό πράσινο σε μια πόλη;
  • Αν δεν έχουμε όσο πράσινο πρέπει, πόσα δένδρα παραπάνω θα έπρεπε να είχαμε;
  • Τι συμβαίνει σε άλλα ευρωπαϊκά αστικά κέντρα;

Κοιτάζοντας την εφαρμογή του Δήμου Θεσσαλονίκης και τα δεδομένα που μας παρέχει, αναρωτήθηκα αν θα μπορούσα να βρώ απαντήσεις στις ερωτήσεις μου. Σε πρώτη ανάγνωση, δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια αναφορά στο κατά πόσο τα υπάρχοντα δένδρα, καλύπτουν τις βασικές ανάγκες πρασίνου του δήμου Θεσσαλονίκης. Αυτό όμως που υπάρχει σε αυτήν την εφαρμογή, είναι η καταγραφή των δένδρων που σήμερα θεωρούνται ζωντανά στον Δήμο Θεσσαλονίκης, μαζί με κάποια βασικά χαρακτηριστικά τους (τύπος δένδρου, ύψος, στηθιαία διάμετρος και προβολή κόμης). Αυτά τα στοιχεία είναι διαθέσιμα εδώ.

Αποφάσισα λοιπόν να προσπαθήσω να αναζητήσω απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματά, συζητώντας με το ChatGPT.

Disclaimer: Δεν έχω την απαραίτητη εκπαίδευση ενός δασολόγου οπότε είναι πιθανό σε αυτήν “την συζήτηση” να έχω παρανοήσει κάποιους όρους. Ο στόχος της δημοσίευσης, ωστόσο, δεν είναι να προσεγγίσω μια στρατηγική δενρδοφύτευσης ή να λύσω το πρόβλημα πρασίνου της πόλης. Προσπαθώ να αναδείξω πως η ύπαρξη καλοδιατηρημένων συνόλων ανοικτών δεδομένων, φέρνει μια σειρά πλεονεκτημάτων:

  • Η ίδια η διοίκηση μπορεί να παίρνει αποφάσεις, οδηγούμενες από δεδομένα (data-driven decision making).
  • Οι δημότες και οργανισμοί που ενδιαφέρονται μπορούν να έχουν πρόσβαση στα δεδομένα και να κάνουν τις δικές τους αναλύσεις. Τέτοιοι δημότες θα μπορούσαν να είναι ερευνητές, φοιτητές που φοιτούν σε σχετικές σχολές, πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα, ΜΚΟ, κοκ.
  • Τα ανοικτά δεδομένα αποτελούν εξαιρετικό μέσο για εκπαιδευτικές διαδικασίες. Θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από εκπαιδευτικούς για περιβαλλοντικά σχολικά προγράμματα ή άλλα σχολικά projects.

***

H συζήτηση

Ξεκίνησα την κουβέντα ζητώντας πληροφορίες για το πως μπορώ να καταλάβω αν το πράσινο στην πόλη μου είναι αρκετό. Σύμφωνα με το ChatGPT, ο τρόπος για να απαντηθεί αυτή η ερώτηση, είναι να γνωρίζω το Tree Canopy Cover (TCC) του δήμου, δηλαδή το ποσοστό της περιοχής του Δήμου Θεσσαλονίκης που καλύπτεται από δένδρα.

Το ChatGPT “με συμβουλεύει” ότι ένα καλό TCC είναι το 40%. Επίσης μου γράφει τί κερδίζω αν έχω καλό TCC στον δήμο μου:

  • Καλύτερες μέσες θερμοκρασίες και επίπεδα υγρασίας.
  • Καλύτερη ποιότητα αέρα.
  • Υψηλότερη αισθητική και σημεία αναψυχής και χαλάρωσης για τους κατοίκους.
  • Βιοποικιλότητα.

Στην συνέχεια, αναρωτήθηκα ποιο είναι το μέσο TCC μιας ευρωπαϊκής αστικής πόλης για να δω αν το 40%, που μου ανέφερε, έχει νόημα να είναι το κατώφλι της έρευνάς μου.

Φαίνεται ότι ο μέσος όρος κυμμαίνεται στο 15% ενώ μια “πιο ρεαλιστική πρόταση” είναι το 30% ώστε να αρχίσει η πόλη να επωφελείται από το πράσινο. Οπότε η ερώτηση μετασχηματίστηκε ως ακολούθως: Βάσει των δένδρων που έχουμε σήμερα, πόσα δένδρα μακριά είμαστε από τον στόχο του 15%, 30% ή 40%.

Για να βοηθήσω το ChatGPT να με βοηθήσει, έφτιαξα ένα αρχείο τιμών, χρησιμοποιώντας την Εφαρμογή Διαχείρισης Αστικών Δένδρων του Δήμου Θεσσαλονίκης που ανέφερα παραπάνω. Το αρχείο είναι διαθέσιμο εδώ (για όποιον ενδιαφέρεται να το χρησιμοποιήσει). Εν τέλει έδωσα στο ChatGPT την ακόλουθη είσοδο:

και πήρα τις ακόλουθες πληροφορίες:

Αυτή είναι η λογική που θα ακολουθήσει το ChatGPT για να μου δώσει τις απαντήσεις στις ερωτήσεις μου. Ακολουθούν οι υπολογισμοί:

Το τρέχον TCC του Δήμου Θεσσαλονίκης φαίνεται να είναι είναι 2.68%!

Οπότε φθάνουμε στο τελικό ερώτημα που είναι: Πόσο μακριά είμαστε από τους στόχους των 15%, 30% και 40% TCC; Εδώ το ChatGPT σωστά έλαβε υπόψη τις 3 κατηγορίες δένδρων με βάση την προβολή κόμης των δένδρων όπως υπάρχει στο σύνολο δεδομένων του Δήμου Θεσσαλονίκης και δημιούργησε 3 σενάρια ανά επιθυμητό ποσοστό.

  • Το Category 1 αναφέρεται στον αριθμό δένδρων που θα χρειαζόμασταν αν φυτεύαμε αποκλειστικά δένδρα με προβολή κόμης < 4 τ.μ.
  • Το Category 2 αναφέρεται στον αριθμό δένδρων που θα χρειαζόμασταν αν φυτεύαμε αποκλειστικά δένδρα με προβολή κόμης 4 – 16 τ.μ.
  • Το Category 3 αναφέρεται στον αριθμό δένδρων που θα χρειαζόμασταν αν φυτεύαμε αποκλειστικά δένδρα με προβολή κόμης > 16 τ.μ.

Τα τελικά νούμερα φαίνονται στην παρακάτω ανάλυση.

***

Το ChatGPT ως σύμβουλος

Ας υποθέσουμε τώρα ότι θέλουμε να το πάμε λίγο παρακάτω και να προσπαθήσουμε να πάρουμε κάποιες πρώτες πληροφορίες για το τι θα σήμαινε για τον Δήμο Θεσσαλονίκης, να “κυνηγούσε” τον στόχο του 15% TCC. Υπενθυμίζουμε ότι σήμερα βρισκόμαστε στο 2.68%.

Δίνουμε την παρακάτω είσοδο:

Εξηγούμε στο ChatGPT ότι θα θέλαμε έναν ρεαλιστικό χρόνο δενδροφύτευσης και μας ενδιαφέρει να κρατήσουμε το κόστος χαμηλό.

Με βάση αυτούς τους περιορισμούς, το ChatGPT μας κάνει μια πρώτη ανάλυση των υπέρ και κατά της κάθε κατηγορίας δένδρου.

Στην συνέχεια υπολογίζει την έξτρα περιοχή που πρέπει να καλύψουμε με δένδρα.

Και μας φτιάχνει μια “πιθανή στρατηγική” συνδυάζοντας τις 3 κατηγορίες δένδρων.

Τέλος υπολογίζει τους αριθμούς δένδρων που θα χρειάζονταν να αγοράσουμε και να φυτεύσουμε με βάση αυτήν την πιθανή στρατηγική.

***

Συμπεράσματα

Η ύπαρξη ανοικτών δεδομένων μπορεί να πυροδοτήσει ενδιαφέρον μελετών και αναλύσεων γύρω από τα δεδομένα μιας πόλης ή ενός δήμου. Αυτή η πρόχειρη “συνομιλία” που έκανα εγώ – από προσωπική περιέργεια – δαπανώντας περίπου 2 ώρες, θα μπορούσε να είναι η ανάθεση μιας σοβαρής πτυχιακής ή διπλωματικής εργασία ενός σπουδαστή ενός σχετικού κλάδου – που δεν θα είχε καμία από τις δικές μου απορίες -. Όταν μάλιστα τα διαθέσιμα δεδομένα είναι ανοικτά, ο σπουδαστής, το τμήμα, το πανεπιστήμιο δεν χρειάζεται να μπουν στην διαδικασία να ζητήσουν τα δεδομένα από τον δήμο και να εμπλακούν σε γραφειοκρατεία. Μπαίνουν, αναλύουν και τα δημοσιευμένα αποτελέσματα μπορούν εύκολα να γυρίσουν πίσω στον Δήμο Θεσσαλονίκης για αξιοποίηση.

Ένα άλλο συμπέρασμα είναι πως τα ανοικτά δεδομένα μπορούν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις, ο δήμος να συνεργαστεί απευθείας με τους δημότες του. Τα ανοικτά δεδομένα δημιουργούν αίσθηση διαφάνειας οπότε οι δημότες εμπιστεύονται ευκολότερα τα συμπεράσματα που μοιράζεται ο δήμος μαζί τους και, εφόσον μπορούν να τα επαληθεύσουν, ενδιαφέρονται ευκολότερα να συμμετέχουν σε πιθανές λύσεις, εθελοντικά.

Κοίταζα για παράδειγμα την εφαρμογή PotiZo, που καλεί τους δημότες να αναλάβουν εθελοντικά να ποτίζουν ένα δένδρο στην περιοχή τους. Σκεπτόμουν πως αν υπήρχε η αντίστοιχη χαρτογράφιση των νέων δένδρων που θέλει ο δήμος να φυτεύσει, θα μπορούσαμε να είχαμε και την έννοια του αναδόχου – δημότη ενός νέου δένδρου, μέσω της ίδιας ή μιας άλλης εφαρμογής.

Μία άλλη ιδέα θα ήταν να εκμεταλλευθούμε τις πλατφόρμες και τις εφαρμογές που αφορούν στο θέμα του πρασίνου για να αναζητήσουμε χορηγούς (π.χ. κάποια φυτώρια) και σε αντάλλαγμα, να αναφέρουμε την χορηγία τους στις πλατφόρμες αυτές.

Categories
Technology

Χρησιμοποιώντας ευέλικτες μεθοδολογίες για να ανακαλύψουμε τις ανάγκες του δημότη.

Ένα αστικό πείραμα!

Οι ευέλικτες μεθοδολογίες ανάπτυξης (agile practices) είναι μια σειρά από πρακτικές που χρησιμοποιόυμε στην ανάπτυξη λογισμικού με στόχο να αναπτύξουμε το λογισμικό συνεργατικά, η ομάδα να είναι αυτο-οργανούμενη και διαλειτουργική με τους πελάτες / χρήστες τους οποίους ενδιαφέρει η εφαρμογή που αναπτύσσουμε. Οι ευέλικτες μεθοδολογίες ανάπτυξης έγιναν διάσιμες το 2001 όταν δημοσιεύθηκε το Μανιφέστο για την Ευέλικτη Ανάπτυξη Λογισμικού (Manifesto for Agile Software Development). Ο ευέλικτος τρόπος ανάπτυξης λογισμικού χρησιμοποιείται σήμερα κατά κόρον από ομάδες ανάπτυξης λογισμικού ανοικτού κώδικα αλλά και από πολλές νεοφυείς εταιρείες (start-ups).

Οι ιστορίες χρήστη (user stories) είναι μία απο΄τις πρακτικές ευέλικτης ανάπτυξης. Είναι ένας απλός τρόπος περιγραφής απαιτήσεων από τον τελικό χρήστη της εφαρμογής σε φυσική γλώσσα που ακολουθεί το εξής τρίπτυχο:

Σαν [ΡΟΛΟΣ]

Θα ήθελα [ΑΝΑΓΚΗ]

Ώστε [ΩΦΕΛΙΜΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ]

Με τις ιστορίες χρήστη, στόχος μας είναι να εμπλέξουμε τους τελικούς αποδέκτες της εφαρμογής που θέλουμε να υλοποιήσουμε, από νωρίς στον σχεδιασμό και, μέσα από τις ιστορίες τους, να αντιληφθούμε τις πραγματικές ανάγκες τους. Στην συνέχεια οι ιστορίες (και άρα οι ανάγκες που εμπεριέχονται σε αυτές) προτεραιοποιούνται ώστε να μεταφραστούν σε τεχνικές απαιτήσεις της εφαρμογής που θέλουμε να αναπτύξουμε, από τους προγραμματιστές.

Ιστορίες χρήστη στην τοπική αυτοδιοίκηση

Όπως ένας χρήστης έχει συγκεκριμένες ανάγκες που επιθυμεί να ικανοποιηθούν όταν λάβει στα χέρια του την τελική εφαρμογή (π.χ. για εφαρμογή κινητού, μια ιστοσελίδα ή ένα ηλεκτρονικό κατάστημα), έτσι και ένας δημότης έχει συγκκεριμένες ανάγκες που επιθυμεί να ικανοποιούνται στον δήμο που κατοικεί.

Περισσότερο πράσινο, καλύτερο οδόστρωμα, περισσότερος φωτισμός, καλύτερες προβλέψεις για ΑΜΕΑ, γειτονιές φιλικές προς τα κατοικίδια, περισσότερο parking, μπορεί να έιναι κάποιες από αυτές.

Οι κατά τόπους Δήμοι μπορεί να προσφέρουν κάποια online φόρμα επικοινωνίας, κάποιο τηλεφωνικό κέντρο ή ακόμη και κάποια εφαρμογή κινητού τηλεφώνου για την αποστολή καταγγελιών ή προτάσεων για την αναβάθμιση του δήμου. Συνήθως αυτές οι πληροφορίες δεν βρίσκονται σε ιδιαίτερα εμφανή σημεία ή δεν γίνεται ιδιαίτερη προσπάθεια από τον δήμο να αναδείξει αυτούς του μηχανισμούς ανατροφοδότησης (feedback) από τον δημότη. Επίσης, τέτοιου είδους κανάλια ανατροφοδότησης συνήθως αφορούν πολύ συγκεκριμένα αιτήματα (π.χ. καταγγελία επικινδυνότητας κτηρίου, παρατημένο όχημς, καμμένη λάμπα, πρόβλημα στο οδόστρωμα) και δεν επιτρέπουν τον δημότη να μπορέσει να συνεισφέρει μια πιο γενική επιθυμία του.

Οι ιστορίες χρήστων για έναν δήμο μπορούν να αποτελέσουν εργαλείο συμμετοχικού σχεδιασμού εάν η εκάστοτε δημοτική αρχή θελήσει να λάβει γνώση. Μπορούν να μετατρέψουν την συνήθη, από επάνω προς τα κάτω, λογική διοίκησης:

η δημοτική αρχή κάνει ένα πλάνο και το υλοποιεί και θα κριθεί στις επόμενες εκλογές

σε από κάτω προς τα επάνω:

οι ανάγκες των πολιτών είναι αυτές που αντανακλώνται στις ιστορίες χρήσης. Η δημοτική αρχή θα πρέπει να αναπροσαρμόσει το πλάνο της ώστε να καλύψει κατά προτεραιότητα όσες πιο πολλές από αυτές μπορεί και στον καλύτερο δυνατό βαθμό.

User Stories: Θεσσαλονίκη

Εν όψει των δημοτικών εκλογών του 2023, δημιούργησα ένα πολύ γρήγορο πρωτότυπο μιας εφαρμογής που μπορεί να επιτρέψει στους δημότες της Θεσσαλονίκης να συνεισφέρουν τις επιθυμίες τους (υπό μορφή ιστοριών χρήστη).

Η εφαρμογή είναι απόλυτα ανώνυμη και δεν ζητούνται ούτε αποθηκεύονται προσωπικά δεδομένα. Όλες οι προτάσεις κατηγοροποιούνται ανά Δήμο ενδιαφέροντος και είναι διαθέσιμες ελεύθερα και ανοικτά για να τις βλέπουν όλοι.

Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη μέσω του συνδέσμου: https://bio.link/userstoriesskg. Ακολουθώντας τον σύνδεσμο από το κινητό, το tablet ή τον υπολογιστή σας θα δείτε την παρακάτω οθόνη:

Διαλέγοντας τον Δήμο που σας ενδιαφέρει, θα δείτε μία Google Form μέσα από την οποία θα μπορέσετε να υποβάλετε την ιστορία χρήστη:

Όλες οι ιστορίες μαζεύονται σε ένα κεντρικό υπολογιστικό φύλλο Google και είναι διαθέσιμες σε αυτόν τον σύνδεσμο κάτω από άδεια Αναφορά Δημιουργού 4.0 Διεθνές (CC BY 4.0). Επομένως όλοι, πολίτες, υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι, ερευνητές, κ.ο.κ. μπορούν να έχουν πρόσβαση στα δεδομένα και τα να αξιοποιήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

(Photo credit: Leandros Papakarmezis)

Categories
Side Notes

Το παραλιακό μέτωπο της Θεσσαλονίκης και ο Terry Gilliam.

Το πρωί είδα τον Prodromos Nikiforidis στην Άνω Πόλη και του ευχήθηκα καλή επιτυχία για την συμμετοχή του στην εκδήλωση για το Ειδικό Πολεοδομικό Σχέδιο του παραλιακού μετώπου της Θεσσαλονίκης που θα γίνονταν σήμερα. Αν και εκ φύσεως αισιόδοξος, για να είμαι ειλικρινής, την ευχή την έδωσα περισσότερο για να συνοδεύσει την καλή διάθεση και την αγωνία του για την Νέα Παραλία. Δεν πίστευα ότι η συζήτηση θα έχει κάποιο ουσιώδες αποτέλεσμα.

Παρακολουθώντας το μεγαλύτερο μέρος της εκδήλωσης κατέληξα ότι το ζήτημα του παραλιακού μετώπου της Θεσσαλονίκης (και ενδεχομένως και άλλων θεμάτων) μοιάζει με την “Μάχη για το Brazil” του γνωστού σκηνοθέτη και Monty Python, Terry Gilliam. Η ταινία Brazil (1985) διαδραματίζεται σε μια δυστοπική πραγματικότητα όπου το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού εργάζεται για ένα γιγαντιαίο “δημόσιο σύστημα διοίκησης” το όποιο δεν προσφέρει ουσιαστικά υπηρεσίες στον πολίτη, παρά είναι σχεδιασμένο ώστε να λειτουργεί για να δικαιολογεί την ύπαρξη και το μέγεθός του. Υπάρχουν πολλά γραφεία, επίπεδα διοίκησης και εσωτερικές διαδικασίες και σπάνια οι δημόσιοι υπάλληλοι γνωρίζουν που καταλήγει η δουλειά τους και ποιον σκοπό εξυπηρετεί.

Στο βιντεάκι που επισυνάπτω ο Gilliam μιλά για την “μάχη για το Brazil” και εξηγεί πως όταν έφτιαξε την ταινία αυτή είχε ένα σοβαρό πρόβλημα. Οι περισσότερες mainstream εταιρείες προώθησης την “απέρριψαν ευγενικά” και ο λόγος είναι ότι ήταν αντισυμβατική, δεν είχε happy end και θα “θύμωνε διάφορους”. Του εξήγησαν ότι η ταινία αφορά, κατά τη γνώμη τους, ένα πολύ μικρό κοινό. Ο Gilliam αναφέρει ότι προσπάθησε να τους εξηγήσει ότι η ταινία έγινε για ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό και ότι δεν ήθελε να την δουν και να ενδιαφερθούν άλλοι, παρά μόνο αυτό το συγκεκριμένο κοινό. Οπότε μετά την απόρριψη το μόνο που ήθελε είναι η ταινία να καταφέρει να φθάσει σε αυτό το περιορισμένο κοινό. Η ταινία βέβαια σήμερα είναι ξακουστή και έχει περάσει από εκατομμύρια ματιών ανά τον κόσμο.

Έτσι ακριβώς συμβαίνει, κατά την άποψή μου, και με τα προβλήματα της πόλης. Δεν ενδιαφέρεται και δεν θα ενδιαφερθεί ποτέ όλο το κοινό. Ιδιαίτερα σήμερα που παράλληλα τρέχει το ζήτημα της πανδημίας, ένας πόλεμος εδώ παρά έξω, αύριο μια φτωχοποίηση και δεν ξέρω εγώ τι, ο κόσμος έχει “πολλά στο μυαλό του”. Και τότε τι μπορεί να γίνει; Να αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους και να καταστρέφονται, αφού ο μέσος πολίτης δεν δείχνει ενδιαφέρον;

Όχι! Μπορούμε να επενδύσουμε σε μικρές ομάδες πολιτών που ενδιαφέρονται για συγκεκριμένα προβλήματα, να ενισχύσουμε τη δράση τους και να έχουμε μια από κάτω προς τα πάνω προσέγγιση όπου “η ιδιαίτερη ευαισθησία” της εκάστοτε ομάδας για ένα συγκεκριμένο πρόβλημα / ζήτημα της πόλης, διαχέεται ή εμπνέει και άλλους πολίτες και μεγαλώνει, σιγά – σιγά, το ενδιαφέρον. Είναι εξαιρετικά δύσκολο η οποιαδήποτε κυβέρνηση ή τοπική αυτοδιοίκηση να πείσει, σε αυτήν την φάση, τον οποιονδήποτε πολίτη ότι θα λειτουργήσει προς όφελός του και ότι αυτός είναι εξαρχής ο σκοπός.

Ομάδες όμως όπως “Οι φίλοι της Νέας Παραλίας”, “Το Παρατηρητήριο Θεσσαλονίκης”, “Thessalonistas” παλαιότερα και πολλές άλλες, μπορούν να εμπνεύσουν ένα “νοιάξιμο” σε μικρή έκταση αλλά ίσως με την απαραίτητη ενέργειας για μικρές διορθωτικές κινήσεις και ίσως αλλαγές. Αλλιώς οι δημοτικοί άρχοντες θα συνεχίσουν να γκρινιάζουν ότι με τα λεφτά που έχουμε και πολλά φτιάξαμε, οι ειδικοί θα επιδιώκουν το τέλειο, που όμως τις περισσότερες φορές δεν είναι εφικτό χωρίς πόρους και οι δημότες θα απογοητευόμαστε όλο και περισσότερο.

(Δημοσιεύθηκε στο Facebook στις 12/03/2022)

Categories
Stories

Η διακοπή νερού στη Θεσσαλονίκη, η Ινδία και μια σειρά από ατυχή γεγονότα.

Πριν μερικά χρόνια ταξίδεψα εκτός Ελλάδος για να λάβω μέρος σε ένα συνέδριο. Την πρώτη ημέρα του συνεδρίου, όπως συνηθίζεται, δόθηκε λίγος χρόνος στην αρχή για να γνωριστούμε οι συμμετέχοντες μεταξύ μας. Καθώς επρόκειτο για διεθνές συνέδριο υπήρχαν άνθρωποι από διάφορα σημεία του πλανήτη. Αφού τελείωσαν οι συστάσεις, έγινε ένα μικρό διάλειμμα για να πάρουμε μια κούπα καφέ και να περάσουμε στην αίθουσα που θα γίνονταν η πρώτη δραστηριότητα του συνεδρίου. Καθώς περίμενα στην ουρά για τον καφέ, κάλεσα την οικογένειά μου για να τους πω ότι όλα πήγαιναν καλά αλλά και τις πρώτες εντυπώσεις από το συνέδριο. Δεν πρόλαβα να τελειώσω το τηλεφώνημά μου όταν άκουσα μια γυναικεία φωνή να μου λέει, σε άπταιστα ελληνικά: “Συγνώμη, μήπως μπορείς να με βοηθήσεις;”.

Γύρισα και είδα μια νεαρή κοπέλα ντυμένη σαν κρεμμύδι (λογικό, καθώς έξω χιόνιζε). Κουβαλούσε ένα φορτωμένο σακίδιο ώμου, μια τσάντα φορητού υπολογιστή, η οποία ήταν επίσης περασμένη στον ώμο της και την συρόμενη βαλίτσα ταξιδιού της. Έμοιαζε ταλαιπωρημένη. Μου εξήγησε ότι είχε φθάσει καθυστερημένη στο συνέδριο και έψαχνε την υπεύθυνη της διοργάνωσης. Της πρότεινα να την βοηθήσω με τα πράγματα και την οδήγησα στην υπεύθυνη. Λίγο μετά το μεσημεριανό την είδα ξανά. Κάθονταν δίπλα σε μία πρίζα με μια κούπα καφέ, φόρτιζε το κινητό της και κοίταζε κάπως αφηρημένα το υπερπέραν. Δεν είχαμε προλάβει να συστηθούμε πριν οπότε πήγα προς το μέρος της και, αφού συστήθηκα, την ρώτησα αν όλα πήγαν καλά. Με ευχαρίστησε για τη βοήθειά μου για δεύτερη φορά και μου εξήγησε ότι ήταν ερευνήτρια σε ένα πανεπιστήμιο στην Ινδία και ότι ο λόγος που καθυστέρησε είναι ότι για μερικές ημέρες πριν την πτήση της, το ρεύμα είχε κοπεί σε όλη την πόλη, οπότε καμία συσκευή της (laptop, κινητό, κ.ο.κ.) δεν είχε μπαταρία με αποτέλεσμα να ανοίξει κινητό για πρώτη φορά όταν έφθασε στο αεροδρόμιο του προορισμού. Στην συνέχεια… όλα της είχαν πάει στραβά.

Θυμάμαι ότι μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση ότι το θεωρούσε λογικό ότι μπορεί να κοπεί το ρεύμα για ημέρες στην πόλη της (μου είπε μάλιστα ότι εσκεμμένα κάποιες διαδικασίες κρατούνταν ακόμη σε hard copy λογική για να μπορεί να γίνεται δουλειά σε τέτοιες περιπτώσεις). Όταν είχα δείξει την έκπληξή μου αυτή μου είχε απαντήσει “χαλαρά”… “το μεγάλο ζόρι είναι όταν κόβεται το νερό για μέρες“!

***

Το μέγεθος του προβλήματος με την διακοπή υδροδότησης, μεγάλο! Η Ελλάδα σύμφωνα με τον δείκτη Human Development Index (HDI) των Ηνωμένων Εθνών κατατάσσεται στις αναπτυγμένες χώρες [1]. Η έλλειψη καθαρού, πόσιμου νερού, κατατάσσεται στην κατηγορία προβλημάτων δημόσιας υγιεινής ή οποία, με τη σειρά της, χαρακτηρίζεται ως μία από τις προκλήσεις που έχουν να αντιμετωπίσουν οι αναπτυσσόμενες χώρες (όπως λ.χ. η Ινδία) [2]. Η Θεσσαλονίκη είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδος με πληθυσμό (μητροπολιτική περιοχή) περίπου 1.000.000+ και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της παρέμεινε από την Τρίτη 27 Μαρτίου [3] έως και το Σάββατο 31 Μαρτίου με συνεχή έλλειψη νερού (όπως για παράδειγμα η περιοχή που κατοικώ εγώ, η Άνω Πόλη).

Η κατάσταση άρχισε να τίθεται εκτός ελέγχου όταν άρχισαν να υπολειτουργούν ή να αναστέλλουν την λειτουργία τους σχολεία, νοσοκομεία [4] και πανεπιστήμια [5] της πόλης εξαιτίας της έλλειψης νερού ενώ σε πρακτικό επίπεδό υπήρξαν επιπτώσεις στην υγιεινή (σε προσωπικό και εταιρικό επίπεδο), αδυναμία ή δυσλειτουργία επιχειρήσεων και καταστημάτων της πόλης (π.χ. κομμωτήρια, καφέ, κ.ο.κ.) ενώ η εξάρτηση των κατοίκων της πόλης από το εμφιαλωμένο νερό είχε σαν αποτέλεσμα να εμφανιστούν ακόμη και φαινόμενα αισχροκέρδειας όσον αφορά στην πώληση νερού, από κάποια τοπικά καταστήματα.

***

Η όλη κατάσταση φέρνει στην επιφάνεια μια σειρά από ανησυχητικά γεγονότα. Κατ’ αρχάς η μη ετοιμότητα και ανεπάρκεια της διοίκησης της Εταιρίας Ύδρευσης & Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ) να διαχειριστεί το πρόβλημα. Οι ανακοινώσεις του φορέα ζωγραφίζουν την έκπληξη της διοίκησης για την βλάβη και την κακή κατάσταση του αγωγού ενώ ακούστηκε και η δικαιολογία – αν και δεν έχω βρει ντοκουμέντο για αυτό – ότι δεν είχαν ενημερωθεί από την προηγούμενη διοίκηση της ΕΥΑΘ για το πρόβλημα. Όσοι έχουν υπηρετήσει στρατιωτική θητεία γνωρίζουν ότι το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ένας έφεδρος για τις διάφορες υπηρεσίες είναι να ελέγχει το πόστο που παραλαμβάνει από τον προηγούμενο καθώς, αν διαπιστωθεί πρόβλημα, αφού αναλάβει, η ευθύνη βαραίνει αυτόν που εκτελεί την υπηρεσία όταν διαπιστωθεί το πρόβλημα. Θα υπέθετα ότι ένα παρόμοιο μοντέλο ισχύει για παροχές βασικών αγαθών, όπως το νερό!

Ένα άλλο μεγάλο θέμα ήταν η κακή εικόνα από άποψη οργάνωσης που επέδειξε η ΕΥΑΘ σαν εταιρία. Η ίδια η εταιρία από την πρώτη ανακοίνωσή της φαίνεται να χαρακτηρίζει τη βλάβη στον αγωγό ως σοβαρή. Αυτό που θα περίμενε ο μέσος καταναλωτής μιας οποιασδήποτε υπηρεσίας θα ήταν, αφότου αξιολογηθεί το μέγεθος του προβλήματος, μια έντιμη ανακοίνωση από τον πρόεδρο της εταιρίας με την κλασική δομή σε αυτές τις περιπτώσεις: (α) αναλυτική παρουσίαση του προβλήματος, (β) απολογία και ανάληψη της ευθύνης από τον ίδιο προσωπικά και την τρέχουσα διοίκηση, (γ) παρουσίαση πλάνου για το πως θα λυθεί, (δ) εκτίμηση για το πότε θα λυθεί.

Διαχείριση πανικού. Καθώς περνάνε οι ημέρες και το νερό δεν επιστρέφει στα σπίτια των πολιτών, είναι δεδομένο ότι η αγανάκτηση θα μεγαλώνει – και δικαιολογημένα -. Η ευθύνη ενός φορέα με καλή οργάνωση είναι να έχει προβλέψει έναν τρόπο διαχείρισης κρίσεων / πανικού / θυμού των καταναλωτών ώστε να μπορέσει να μειώσει την εξωτερική πίεση και να κάνει σωστά τη δουλειά του. Τον άχαρο αυτό ρόλο αναλαμβάνει συνήθως το τμήμα υποστήριξης του φορέα (η ΕΥΑΘ έχει τέτοιο τμήμα) το οποίο οφείλει (δυστυχώς) να ακούσει το πρόβλημα, την αγωνία και την αγανάκτηση του καταναλωτή, μέχρι να λυθεί το πρόβλημα. Παράλληλα όμως επιτελεί το έργο του να καθησυχάζει στον βαθμό που μπορεί το κοινό, εκτονώνοντας τη δυσφορία της κοινής γνώμης. Δυστυχώς ο μηχανισμός αυτός υπολειτούργησε τις πρώτες ημέρες – και από ένα σημείο και μετά τηλεφωνικό κέντρο και φόρμα παραπόνων online σταμάτησαν να είναι διαθέσιμες – αφήνοντας μόνο μέσω επικοινωνίας του πολίτη με την ΕΥΑΘ να είναι η επίσημη σελίδα του φορέα στο Facebook (το οποίο είναι μια χαρά κανάλι επικοινωνίας όταν θέλεις να προσεγγίσεις νεανικό κοινό, αλλά οφείλεις να κρατήσεις και έναν δίαυλο επικοινωνίας από ένα αμιγώς εταιρικό κανάλι – τηλέφωνο, website -).

Ακριβώς επειδή ο φορέας, εν προκειμένω, είναι κατά το μεγαλύτερο ποσοστό δημόσιος, μπορούσε να ζητήσει τη συνδρομή των Δήμων της Θεσσαλονίκης και, αφού τους ενημερώσει για το θέμα, οι Δήμαρχοι να κάνουν κάποιες δηλώσεις λέγοντας ότι δουλεύουν όλοι μαζί για την επίλυση του θέματος. Από την κίνηση του κ. Καϊτεζίδη (δημάρχου Πυλαίας – Χορτιάτη) να μαζέψει καταγγελίες πολιτών και να τις φέρει στην σύσκεψη που έγινε μετά από 5 ημέρες – επίσης ένδειξη κακής οργάνωσης των δήμων αυτήν τη φορά – απειλώντας για εισαγγελική παρέμβαση αν δε λυθεί το θέμα, αντιλαμβάνομαι ότι η δημοτικές αρχές τις πόλης και η ΕΥΑΘ, μάλλον δεν μίλησαν ούτε οργανώθηκαν όσο νωρίς έπρεπε.

Εν γένει η αίσθηση που μου έμεινε (και μιλώ σαν δημότης) είναι ότι τόσο οι διοικούντες της πόλης όσο και της ΕΥΑΘ θεώρησαν ότι οι κάτοικοι είχαν την υποχρέωση να κάνουν υπομονή και να μην αγανακτήσουν έως ότου λυθεί το πρόβλημα, δείχνοντας κατανόηση. Γυρνώντας προς το σπίτι την Παρασκευή, 27 Μαρτίου, πέτυχα στον δρόμο ένα συντριβάνι που λειτουργούσε, ενώ μεγάλο κομμάτι της πόλης είχε πρόβλημα λειψυδρίας και το ανέβασα στο Facebook. Διάφοροι φίλοι έσπευσαν να με διορθώσουν ότι ένα συντριβάνι λειτουργεί ανακυκλώνοντας νερό, άρα δεν ευθύνεται για το θέμα της λειψυδρίας. Το ζήτημα είναι όμως ψυχολογικό. Σε μία πόλη που έχει μείνει χωρίς νερό για τέσσερις ή πέντε ημέρες για έναν επιχειρηματία που χάνει πελάτες, για έναν εργαζόμενο που δεν έχει κάνει μπάνιο και πρέπει την άλλη μέρα να πάει στη δουλειά, για έναν γονέα που δεν μπορεί να πλύνει τα ρούχα των παιδιών του, για τον φτωχότερο συμπολίτη που δεν έχει την ευχέρεια να αγοράζει αβέρτα εξάδες νερού, το συντριβάνι είναι προκλητικό. Όπως προκλητικές ήταν και οι δηλώσεις του Πρωθυπουργού την στιγμή που για μέρες η πόλη δεν έχει νερό, ότι ανοίγουν οι σταθμοί του μετρό!

Την ίδια αίσθηση είχα και τον Φεβρουάριο όταν διάβασα πως, με αφορμή την ημιτελή ασφαλτόστρωση στην Άνω Πόλη [7], δημοτικός σύμβουλος έκρινε ως “αναίσθητους” τους κατοίκους που αγνόησαν την ανακοίνωση της ασφαλτόστρωσης και δεν απομάκρυναν τα αυτοκίνητά τους με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να ολοκληρωθεί το έργο. Πάντοτε θα υπάρχουν οι μη ευαισθητοποιημένοι πολίτες, οι αδιάφοροι, ακόμη και αυτοί που διογκώνουν προβλήματα και δυσχεραίνουν το έργο της δημοτικής αρχής. Κατά την προσωπική μου άποψη ο Δήμος οφείλει να αναζητήσει ένα κανάλι επικοινωνίας με όλους τους πολίτες, να δείξει ότι αντιλαμβάνεται τα προβλήματά τους, συμπάσχει μαζί τους και θα κάνει ότι μπορεί για τα τους βοηθήσει στο πλαίσιο του δυνατού.

Αυτό δεν θα συμβεί όμως με μομφές σε άρθρα (π.χ. ζήτημα ασφαλτόστρωσης), με σιωπή την ώρα του προβλήματος και διαβουλεύσεις όταν το πράγμα έχει φθάσει στο απροχώρητο (π.χ. βλάβη ΕΥΑΘ), με προκλητικές δηλώσεις και με αδιαφορία για τα μαζικά θέλω δημοτών (π.χ. συμμετοχή σε συλλαλητήριο). Σε τελική ανάλυση αποδέκτης της υπηρεσίας είναι ο ίδιος ο δημότης και οφείλουμε να τον σεβαστούμε από όπου και αν προέρχεται και όσο παράξενος και αν είναι, όπως ακριβώς σέβεται μία επιχείρηση τον πελάτη της, ασχέτως της παραξενιάς του.

***

Στον αντίποδα όλων των παραπάνω για ακόμη μια φορά, με αφορμή το πρόβλημα της υδροδότησης, διάβασα άρθρα με μομφές κατά του προγράμματος 100 Resilient Cities στο οποίο συμμετέχει η Θεσσαλονίκη. Διαφωνώ κάθετα. Η ύπαρξη βέβαια μια μελέτης ανθεκτικότητας για μία πόλη, δεν καθιστά από μόνη της την πόλη ανθεκτική! Τόσο η μελέτη και το πρόγραμμα του Rockefeller [8] όσο και η μελέτη στο πλαίσιο του προγράμματος IBM Smart Cities [9] είναι δυο αξιοπρεπέστατες δουλειές, διαθέσιμες ανοικτά σε όλους τους πολίτες και διαφανείς ως προς τα ευρήματά τους. Το αν έως σήμερα τις έχει εκμεταλλευθεί κατάλληλα ή έχει προχωρήσει με σωστά βήματα προς την αξιοποίησή τους η δημοτική αρχή χωράει μεγάλη συζήτηση αλλά η ύπαρξή τους αυτή κάθε αυτή, κατά την προσωπική μου άποψη, μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος των κατοίκων. Διαβάζοντας της μελέτες αυτές μπορεί κανείς να κατανοήσει την κατάσταση της πόλης, τις ελλείψεις και τις ευκαιρίες και άρα να έχει ακόμη ένα δεδομένο όταν θα επιλέξει την επόμενη διοίκηση της πόλης.

***

Η επόμενη ημέρα (Κυριακή 1 Απριλίου) βρίσκει την πόλη να υπολειτουργεί ακόμη, χωρίς εγγυήσεις ότι δεν θα υπάρξει εκ νέου πρόβλημα και με το οξύμωρο σχήμα της διεξαγωγής του Μαραθωνίου “Μέγας Αλέξανδρος” παράλληλα με λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων. Μακάρι να λειτουργήσει θετικά και ο κόσμος να το δει σαν ευκαιρία να κάνει μια βόλτα στην πόλη, να αθληθεί και να ξεσκάσει. Ωστόσο, δυστυχώς, όλα τα παραπάνω έρχονται να προστεθούν σε μια σειρά σημαντικών προβλημάτων που έχει περάσει η πόλη τον τελευταίο χρόνο όπως προβλήματα λόγω χιονόπτωσης, απεργία και φανερή μείωση της ποιότητας και αποτελεσματικότητας του ΟΑΣΘ, συχνές απεργίες – για διάφορους λόγους – που δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο την μετακίνηση στην πόλη, προβλήματα στην καθαριότητα και αποκομιδή σκουπιδιών.

***

Πηγές

  1. Λίστα ανεπτυγμένων χώρες σύμφωνα με τον δείκτη HDI των Ηνωμένων Εθνών [Wikipedia]
  2. Κοινές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι αναπτυσσόμενες χώρες [Wikipedia]
  3. Αρχική ανακοίνωση ΕΥΑΘ μέσω της επίσημης ιστοσελίδας στο Facebook
  4. Χωρίς νερό η Θεσσαλονίκη – Κλειστά σχολεία και προβλήματα στα νοσοκομεία [Καθημερινή, online]
  5. Αναστολή λειτουργίας Αναγνωστηρίων Κεντρικής Βιβλιοθήκης
  6. ΕΥΑΘ – Δήλωση βλαβών [online]
  7. Μέχρι του δρόμου τα μισά… άσφαλτος στην Άνω Πόλη (φώτο) [Voria.gr]
  8. 100 Resilient Cities – Thessaloniki – Strategy
  9. IBM Smart Cities – Thessaloniki

(Amber Palace, Jaipur, India. Photo by C Rayban on Unsplash)

Categories
Chest

Απολαμβάνοντας ένα retro ξύρισμα με φαλτσέτα.

Το ξύρισμα με φαλτσέτα είναι μια εμπειρία που κάθε άνδρας πρέπει να έχει στη λίστα με τα πράγματα που πρέπει να δοκιμάσει. Είναι μακράν η τεχνική που επιτυγχάνει το βαθύτερο ξύρισμα και, αφότου η διαδικασία τελειώσει, αφήνει μοναδική αίσθηση φρεσκάδας και καθαριότητας στο πρόσωπο. Διαρκεί περισσότερο από το συμβατικό ξύρισμα με ξυραφάκι, αλλά είναι ξεκούραστο (το κάνει ο μπαρμπέρης), και χαλαρωτικό. Αν το επιχειρήσετε καλό είναι να επιλέξετε προσεκτικά το μπαρμπέρικό σας και να σιγουρευτείτε ότι ακολουθεί ευλαβικά τους “κανόνες ασφαλείας” (καινούριες λεπίδες ανά ξύρισμα, απολύμανση, κλπ).

Η διαδικασία είναι ιδιαίτερη και διασκεδαστική. Καθώς είμαι fan των retro διαδικασιών, συμφωνήσαμε με τον Δημήτρη, σήμερα που τον επισκέφθηκα, να την φωτογραφήσουμε, για το αρχείο και των δυο μας.

Ηighlights: Καφεδάκι σε σουβέρ – βινύλιο, ζεστή πετσετούλα

 

Categories
Stories

Ο πληροφορικός στον εξώστη. Σημειώσεις από την ομιλία του Δρ. Δασκαλάκη στο Α.Π.Θ.

Στις 16 Ιανουαρίου του 2018 παρακολούθησα την ομιλία του Δρ. Κωνσταντίνου Δασκαλάκη στην αίθουσα τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ.). Ήταν μια ενδιαφέρουσα, μίνι εισαγωγή στα θέματα Τεχνητής Νοημοσύνης (Artificial Intelligence ή AI) χωρίς ιδιαίτερα τεχνικό χαρακτήρα που κράτησε το κοινό στην αίθουσα ως το τέλος. Εξ’ αρχής η ομιλία ήταν προγραμματισμένη να διεξαχθεί σε άλλη, μικρότερη, αίθουσα αλλά το αυξημένο ενδιαφέρον του κοινού είχε σαν αποτέλεσμα να μεταφερθεί στην αίθουσα τελετών.

το “αυξημένο ενδιαφέρον του κοινού” αποτύπωσε ο φακός της εξαιρετικής Σοφίας Καμπλιώνη.

Το κοινό

Με μια γρήγορη ματιά ο χώρος της πλατείας φάινονταν πλήρης οπότε προχώρησα στον εξώστη. Εκεί είχε ακόμη αρκετές θέσεις οπότε βολεύτηκα σχεδόν αμέσως. Από το γρήγορο πέρασμα από την πλατεία αλλά και από τον κόσμο στον εξώστη ήταν ξεκάθαρο ότι στο κοινό υπήρχε ποικιλία. Θεωρώ ότι η πλειονότητα ήταν φοιτητές (διαφόρων βαθμίδων και σχολών), υπήρχε μεγάλη προσέλευση από καθηγητές και προσωπικό του Α.Π.Θ αλλά και ανθρώπων που δεν έχουν σχέση με το Α.Π.Θ. (ξεχώρισα μερίκους γνωστούς). Κόσμος συνέχισε να εισέρχεται στην αίθουσα για αρκετή ώρα μέχρις ότου η αίθουσα γέμισε και η εκδήλωση ξεκίνησε.

Η ομιλία

Η ομιλία, χωρίς προαπαιτούμενες τεχνικές γνώσεις για το κοινό, εστιάζει στην πρόσφατη έκρηξη στις εφαρμογές της τεχνητής νοημοσύνης, καθώς επίσης και τις επιστημονικές, ηθικές και φιλοσοφικές προκλήσεις που έχουν προκύψει από την έκρηξη αυτή.

είχε προμοτάρει στην ανακοίνωσή του το Α.Π.Θ. και έτσι ήταν. Χωρίζονταν σε τέσσερις βασικές θεματικές:

  • Τι είναι Τεχνητή Νοημοσύνη και ποιες εφαρμογές της συναντάμε στην καθημερινότητά μας (αναζήτηση εικόνων βάσει εικόνας της Google, μετάφραση Google, κ.ο.κ.).
  • Εξελίξεις και ιδιαίτερες εφαρμογές της Τεχνητής Νοημοσύνης (π.χ. το deepart.io, μια πλατφόρμα που μπορεί να κάνει τις φωτογραφίες σας για να μοιάζουν με πίνακες γνωστών ζωγράφων).
  • Ηθικά και φιλοσοφικά ζητήματα που έρχονται μαζί με την εξέλιξη της Τεχνητής Νοημοσύνης.
  • Τρία πιθανά σενάρια για το μέλλον: Ένα αισιόδοξο (Wonderland), ένα απαισιόδοξο (Pessiland) και ένα ουδέτερο (Stagnatia).

Ολόκληρη η ομιλία είναι διαθέσιμη στην επίσημη ιστοσελίδα του Α.Π.Θ.

Σημειώσεις

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ομιλίας ο Δρ. Δασκαλάκης επεσήμανε τη σημασία του να περάσουμε από την Τεχνητή Νοημοσύνη στην Τεχνητή Γενική Νοημοσύνη (Artificial Generic Intelligence, AGI), την ικανότητα δηλαδή των μηχανών να προσεγγίζουν λειτουργίες διανοητικά όμοιες με αντίστοιχες ανθρώπινες. Ξεκαθάρισε ότι δεν είμαστε εκεί και είναι μάλλον δύσκολο να προβλέψουμε πότε θα φτάσουμε. Σε περίπτωση που σας ενδιαφέρει το θέμα της εξέλιξης της Τεχνητής Νοημοσύνης θα σας πρότεινα να παρακολουθήσετε το video του World Economic Forum με τίτλο “The Fourth Industrial Revolution“.

Ακριβώς επειδή δεν έχουμε επιτύχει το παραπάνω, διάφορες εφαρμογές της Τεχνητής Νοημοσύνης (όπως π.χ. αυτοκινούμενα οχήματα) δεν είναι ικανά να αντιδράσουν αποτελεσματικά σε καταστάσεις που αποτελούν ηθικά διλήμματα. Ανέφερε χαρακτηριστικά το παράδειγμα του αυτοκινούμενου οχήματος που μετάφερει επιβάτες, πρόκειται να εμπλακεί σε ατύχημα και πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην σύγκρουση με μια οικογένεια πεζών (με πιθανότητα τον τραυματισμό ή θανατό τους) ή την πρόσκρουση σε κάποιο κυγκλίδωμα ρισκάροντας τον τραυματισμό ή θάνατο των επιβατών. Το ζητήμα αποτελεί ηθικό δίλημμα και δύσκολα μεταφράζεται “σε κανόνες” που να μπορεί να αντιληφθεί μια μηχανή.

Συνεχίζοντας με το παραπάνω παράδειγμα του αυτοκινούμενου οχήματος, επεκτάθηκε σε ζητήματα ασφάλειας που ακολουθούν τέτοιες εφαρμογές. Αν για παράδειγμα δεχτούμε ότι έχουμε βρει έναν τρόπο το αυτοκινούμενο όχημα να μπορεί να αποφανθεί την πιο δίκαιη στρατηγική στο παραπάνω ηθικό δίλημμα και υποθέσουμε ότι αυτή είναι να προσκρούσει στο κυγκλίδωμα ρισκάρωντας τη ζωή των επιβατών πόσο πιθανό είναι ο επιβάτης – ιδιοκτήτης να αναζητήσει έναν τρόπο να “χακάρει” τον αλγόριθμο του οχήματος ώστε η προσωπική του προστασία να έχει πάντα προτεραιότητα;

Τέλος, το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου σημείο της ομιλίας, αφορούσε το ζήτημα της ιδιωτικότητας στο Διαδίκτυο. Ο Δρ. Δασκαλάκης επισήμανε πως πολλά από τα δεδομένα που τροφοδοτούν πολλές εφαρμογές Τεχνητής Νοημοσύνης προέρχονται από τους ίδιους τους χρήστες του Διαδικτύου. Οι χρήστες αυτοί έχουν θεωρητικά αποδεχτεί τους όρους χρήσης της πλατφόρμας που χρησιμοποιούν μέσα στους οποίους συνήθως ζητείται ρητά η άδεια να χρησιμοποιηθούν τα δεδομένα τους (π.χ. για στατιστικούς σκοπούς).

Υπάρχει μια τεράστια συζήτηση γύρω από το θέμα της ιδιωτικότητας τα τελευταία χρόνια. Αν και αρχικά επιχειρήθηκε να φωτογραφηθεί ως μια σειρά θεωριών συνομωσίας, πλεόν έχει εξελιχθεί σε μείζον θέμα το κατά πόσο οι χρήστες του Διαδικτύου γνωρίζουν το είδος και το μέγεθος των προσωπικών τους δεδομένων που προσφέρουν μέσω των διαφόρων online υπηρεσιών που χρησιμοποιούν. Ένα σχετικό, για παράδειγμα, θέμα που αφορά τα συστήματα που προτείνουν ειδησεογραφία (π.χ. Google Now) βάσει των επιλογών του χρήστη, το φαινόμενο filter bubble σχολίασε σε συνάρτηση με την σύγχρονη χρήση του Διαδικτύου σε ομιλία του στο TED, ο Tim-Berners Lee.

Αν σας ενδιαφέρει το ζήτημα της ιδιωτικότητας στην πραγματική του διάσταση (χωρίς υπερβολές ή θεωρίες συνομωσίας) σας προτείνω να παρακολουθήσετε το podcast IRL της Mozilla (δυστυχώς είναι διαθέσιμο μόνον στα Αγγλικά) το οποίο πραγματεύεται ακριβώς αυτό το θέμα με εξαιρετική σοβαρότητα.

Categories
Videos & Podcasts

re:publica Thessaloniki 2017. Smart Cities, Open Data & Citizen Participation

(the original article – in greek – can be found here)

This year I had the privilege of participating in the maiden voyage of re:publica (2017) in Thessaloniki, as an ODI Open Data Certified Trainer and an entrepreneur, in a panel about smart cities, open data and citizen participation in open government procedures. Following you can watch the video with greek and english subtitles available (thanks to Heinrich Böll Stiftung Greece).

Following you will find three key points that, in my personal opinion, summarize the discussion:

I. Why bother working with open data when the citizens don’t seem to care?

A sound open data infrastructure can, potentially, function as a means of transparency and / or fighting corruption. The possibility that citizens are indifferent towards open data should not discourage a public authority that wants to continuously evolve and become better. Moreover, we need to ask ourselves whether the information published as open data is understandable and has a practical use for the interested parties (citizens, companies, organizations, etc.).

II. Civil servants might hesitate or  be negative  towards open data education.

Yes they might! However, their reaction depends on the motivators that accompany education. If dealing with open data is, or will become in the near future, a de facto responsibility of all civil servants, the idea that an expert can train them to undertake this “new” responsibility quick and easy, might not strike them as such a bad idea.

III. Open data published by public authorities are  usually too “specific” for a third party (i.e. freelancer, company, etc.) to exploit.

A great opportunity accompanying open data is the fact that open datasets can be combined. For example lets say we have an open dataset of the public schools in a city and another open dataset about crime in that same city. Studying them separately those two datasets probably give as basic knowledge but, combined, could become the fuel for an application that could help a young couple to choose in which neighborhood to live.

Open Data can be the means to innovation for companies that develop software, freelance developers, students, researcher and so forth. And (ideally) this software can then function as the interface between the citizen and the public authorities.

(special thanks to Heinrich Böll Stiftung Greece for the invitation)

Categories
Legacy

Infosystem 2006

(this post was retrieved, with the help of The Internet Archive, from my retired blog krap.pblogs.gr)

Μετά την Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, έρχεται η Infosystem, το τεχνολογικό (;) ξαδερφάκι της. Αν και η προσωπική μου άποψη είναι ότι στην συγκεκριμένη διοργάνωση ταιριάζει γάντι η φράση “κάθε πέρισυ και καλύτερα” ωστόσο συνεχίζω (ναι είμαι μαζοχιστής) να την επισκέπτομαι κάθε χρόνο σε πρώτη φάση γιατί τα τελευταία 3 χρόνια εισέρχομαι δωρεάν κάνοντας χρήση της ιδιότητάς μου ως φοιτητή του τμήματος Πληροφορικής Α.Π.Θ. και δευτερευόντος γιατί ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα μπορέσω να δω κάτι, έστω ένα concept σε ένα stand σε ένα περίπτερο το οποίο θα με κάνει να σκεφτώ, “αυτό αξίζει να το δω”.

Με αυτή τη λογική λοιπόν ξεκίνησα χθες, με μια παρέα και άλλων fan της επιστήμης της πληροφορίας, για να επισκεφτούμε την Infosystem.

Μπαίνοντας στο πρώτο περίπτερο ήμουν προετοιμασμένος ψυχολογικά για τον όγκο των διαφημιστικών που θα κουβαλούσα φεύγοντας για αυτό φρόντισα από νωρίς να προμηθευτώ μια σχετικά μεγάλη σακούλα. Αφότου λύθηκε το πρόβλημα του αποθηκεύτικού χώρου συνδυάζοντας ταυτόχρονα και εργονομία (υφασμάτινη σακούλα αρκετά μεγάλης χωρητικότητας που μπορούσε να τοποθετηθεί άνετα στον ώμο φροντίζοντας πάντα να την καλύψουμε με κάποιο πανωφόρι για να μην δώσουμε τροφή σε κακεντρεχή σχόλια σχετικά με τις σεξουαλικές προτιμήσεις μας) μπορούσα να ξεκινήσω τη συγκομιδή. Μετά την πρώτη “γύρα” και την απαραίτητη επίσκεψη στο stand με βιβλία του Dan Brown και άλλα παρόμοιου τύπου (που είναί τα βιβλία πληροφορικής; ΟΕΟ;) καταλήξαμε να κοιτούμε κάποια stands ΤΕΙ (ήταν πάνω από 3 αν θυμάμαι καλά), τα οποία περιείχαν κυρίως διπλωματικές εργασίες όχι ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος, ενώ συγκεκριμένα ένα από αυτά πρωτοτύπισε σε σχέση με τα αλλά και αν μη τι άλλο μοίραζε ένα δισκάκι με δωρεάν ή trial verisions λογισμικού.

Γενικότερα την τιμητική τους είχαν οι dsl συνδέσεις, ενώ πολλά φυλλάδια με προσφορές και περιοδικά για αγορά hardware και software από online ή μη καταστήματα έκαναν την εμφάνισή τους από το πουθενά, γεμίζοντας τις σακούλες μας με υποψήφιο προς ανακύκλωση χαρτί.

Ενδιαφέροντα stands αποτέλεσαν αυτά του Ασύρματου Μητροπολιτικού Δικτύου Θεσσαλονίκης (TWMN – Thessalonikis Wireless Metropolitan Network) και της Ένωσης Χρηστών και Φίλων Linux Ελλάδας (HEL.L.U.G). Στο δεύτερο δίνονταν κλασική μια διανομή Linux δωρεάν (αυτή τη χρονιά Fedora Core 5).

Άλλα περίπτερα άξια λόγου δεν υπήρχαν ωστόσο μετά το πέρας της επίσκεψης στο περίπτερο με το χρωματιστό (λόγω τον εκτυπωμένων plotters) πάτωμα, υπήρχαν αρκετα διασκεδαστικά πράγματα όπως skateboard και BMX show (όχι δεν μιλώ για παιχνίδισε υπολογιστή, ήταν live) καθώς και χώροι όπου μπορούσε κανείς να παίξει video games ρίχνοντας αρκετό ξύλο στον αντίπαλο φίλο του.

Κάπως έτσι τελείωσε η περιήγησή μας στην Infosystem 2006 και αποκαμωμένοι πια, φορτωμένοι με μια σακούλα γεμάτη “πληροφορία” καταλήξαμε σε κάποιο καφέ της πόλης να μιλούμε για οτιδήποτε άλλο εκτός από την Infosystem.

Υλικό που πήρα από την Infosystem και δεν το πέταξα αμέσως:

  • Cd με software (stand τμήματος πληροφορικής του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης)
  • Fedora Core 5 (stand  HEL.L.U.G)
  • Περιοδικό Chip (stand CHIP, τεύχος Ιουνίου 2006 🙁 συνοδευόμενο από dvd με software)
  • Περιοδικό stuff (stand stuff, πρώτη φορά το παρατηρώ, επίσης τεύχος Ιουνίου 2006)
  • Πλειάδα καταλόγων καταστημάτων με hardware & software
  • 9 ώρες δωρεάν χρόνο σε γνωστά internet caffe της θεσσαλονίκης (μέχρι να ενεργοποιηθεί η DSL σύνδεσή μου καλά είναι αρκεί να προλάβω τα deadline ενεργοποίησης)
Του χρόνου λοιπόν πάλι στην Infosystem για ένα παρόμοιο διασκεδαστικό απόγευμα…