During 2024 I read 24 books. I read 1 book less than 2023, but I achieved my goal (of 24 books) nonetheless 😎.
79% (19 titles) were in audiobookformat and 21% (5 titles) were physical books. In addition to Audible, I also tried consuming books in Greek, this year. And it was an enriching experience. Here are the stats from previous years:
Year
Goal
Read
Diff (%) from last year
2024
24
24 (100%)
-4%
2023
24
25 (104%)
+47%
2022
24
17 (71%)
0%
2021
15
17 (113%)
+70%
2020
12
10 (83%)
+43%
2019
10
7 (70%)
+133%
2018
4
3
–
For 2025 I intend to keep my goal at 24 books. The reasoning behind that decision is explained to last year’s “what I read” 🤓.
The list…
Here’s what I have been reading/listening to during 2024:
…ή αλλιώς η αξία των ανοικτών δεδομένων για την τοπική αυτοδιοίκηση!
Στον Δήμο Θεσσαλονίκης υπάρχει η Εφαρμογή Διαχείρισης Αστικών Δένδρων (GreenTree). Σε αυτήν την εφαρμογή, εν γένει, ο επισκέπτης μπορεί να δει την κατανομή των δένδρων στον Δήμο Θεσσαλονίκης σε μορφή χάρτη αλλά και κάποια στατιστικά στοιχεία για το πράσινο στον Δήμου Θεσσαλονίκης 👇
Η Θεσσαλονίκη πιθανότατα δεν έχει όσα δένδρα θα έπρεπε. Το καταλαβαίνουμε αυτό – στην πράξη – όταν, τους καλοκαιρινούς μήνες κυρίως, περπατούμε στο κέντρο της πόλης και η θερμοκρασία είναι υψηλή ενώ οι σκιές λίγες. Σκεπτόμενος λοιπόν ότι μάλλον δεν έχουμε αρκετό πράσινο, μου δημιουργήθηκαν οι εξής απορίες:
Τι σημαίνει αρκετό πράσινο σε μια πόλη;
Αν δεν έχουμε όσο πράσινο πρέπει, πόσα δένδρα παραπάνω θα έπρεπε να είχαμε;
Τι συμβαίνει σε άλλα ευρωπαϊκά αστικά κέντρα;
Κοιτάζοντας την εφαρμογή του Δήμου Θεσσαλονίκης και τα δεδομένα που μας παρέχει, αναρωτήθηκα αν θα μπορούσα να βρώ απαντήσεις στις ερωτήσεις μου. Σε πρώτη ανάγνωση, δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια αναφορά στο κατά πόσο τα υπάρχοντα δένδρα, καλύπτουν τις βασικές ανάγκες πρασίνου του δήμου Θεσσαλονίκης. Αυτό όμως που υπάρχει σε αυτήν την εφαρμογή, είναι η καταγραφή των δένδρων που σήμερα θεωρούνται ζωντανά στον Δήμο Θεσσαλονίκης, μαζί με κάποια βασικά χαρακτηριστικά τους (τύπος δένδρου, ύψος, στηθιαία διάμετρος και προβολή κόμης). Αυτά τα στοιχεία είναι διαθέσιμα εδώ.
Αποφάσισα λοιπόν να προσπαθήσω να αναζητήσω απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματά, συζητώντας με το ChatGPT.
Disclaimer: Δεν έχω την απαραίτητη εκπαίδευση ενός δασολόγου οπότε είναι πιθανό σε αυτήν “την συζήτηση” να έχω παρανοήσει κάποιους όρους.Ο στόχος της δημοσίευσης, ωστόσο, δεν είναι να προσεγγίσω μια στρατηγική δενρδοφύτευσης ή να λύσω το πρόβλημα πρασίνου της πόλης. Προσπαθώ να αναδείξω πως η ύπαρξη καλοδιατηρημένων συνόλων ανοικτών δεδομένων, φέρνει μια σειρά πλεονεκτημάτων:
Η ίδια η διοίκηση μπορεί να παίρνει αποφάσεις, οδηγούμενες από δεδομένα (data-driven decision making).
Οι δημότες και οργανισμοί που ενδιαφέρονται μπορούν να έχουν πρόσβαση στα δεδομένα και να κάνουν τις δικές τους αναλύσεις. Τέτοιοι δημότες θα μπορούσαν να είναι ερευνητές, φοιτητές που φοιτούν σε σχετικές σχολές, πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα, ΜΚΟ, κοκ.
Τα ανοικτά δεδομένα αποτελούν εξαιρετικό μέσο για εκπαιδευτικές διαδικασίες. Θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από εκπαιδευτικούς για περιβαλλοντικά σχολικά προγράμματα ή άλλα σχολικά projects.
***
H συζήτηση
Ξεκίνησα την κουβέντα ζητώντας πληροφορίες για το πως μπορώ να καταλάβω αν το πράσινο στην πόλη μου είναι αρκετό. Σύμφωνα με το ChatGPT, ο τρόπος για να απαντηθεί αυτή η ερώτηση, είναι να γνωρίζω το Tree Canopy Cover (TCC) του δήμου, δηλαδή το ποσοστό της περιοχής του Δήμου Θεσσαλονίκης που καλύπτεται από δένδρα.
Το ChatGPT “με συμβουλεύει” ότι ένα καλό TCC είναι το 40%. Επίσης μου γράφει τί κερδίζω αν έχω καλό TCC στον δήμο μου:
Καλύτερες μέσες θερμοκρασίες και επίπεδα υγρασίας.
Καλύτερη ποιότητα αέρα.
Υψηλότερη αισθητική και σημεία αναψυχής και χαλάρωσης για τους κατοίκους.
Βιοποικιλότητα.
Στην συνέχεια, αναρωτήθηκα ποιο είναι το μέσο TCC μιας ευρωπαϊκής αστικής πόλης για να δω αν το 40%, που μου ανέφερε, έχει νόημα να είναι το κατώφλι της έρευνάς μου.
Φαίνεται ότι ο μέσος όρος κυμμαίνεται στο 15% ενώ μια “πιο ρεαλιστική πρόταση” είναι το 30% ώστε να αρχίσει η πόλη να επωφελείται από το πράσινο. Οπότε η ερώτηση μετασχηματίστηκε ως ακολούθως: Βάσει των δένδρων που έχουμε σήμερα, πόσα δένδρα μακριά είμαστε από τον στόχο του 15%, 30% ή 40%.
Για να βοηθήσω το ChatGPT να με βοηθήσει, έφτιαξα ένα αρχείο τιμών, χρησιμοποιώντας την Εφαρμογή Διαχείρισης Αστικών Δένδρων του Δήμου Θεσσαλονίκης που ανέφερα παραπάνω. Το αρχείο είναι διαθέσιμο εδώ (για όποιον ενδιαφέρεται να το χρησιμοποιήσει). Εν τέλει έδωσα στο ChatGPT την ακόλουθη είσοδο:
και πήρα τις ακόλουθες πληροφορίες:
Αυτή είναι η λογική που θα ακολουθήσει το ChatGPT για να μου δώσει τις απαντήσεις στις ερωτήσεις μου. Ακολουθούν οι υπολογισμοί:
Το τρέχον TCC του Δήμου Θεσσαλονίκης φαίνεται να είναι είναι 2.68%!
Οπότε φθάνουμε στο τελικό ερώτημα που είναι: Πόσο μακριά είμαστε από τους στόχους των 15%, 30% και 40% TCC; Εδώ το ChatGPT σωστά έλαβε υπόψη τις 3 κατηγορίες δένδρων με βάση την προβολή κόμης των δένδρων όπως υπάρχει στο σύνολο δεδομένων του Δήμου Θεσσαλονίκης και δημιούργησε 3 σενάρια ανά επιθυμητό ποσοστό.
Το Category 1 αναφέρεται στον αριθμό δένδρων που θα χρειαζόμασταν αν φυτεύαμε αποκλειστικά δένδρα με προβολή κόμης < 4 τ.μ.
Το Category 2 αναφέρεται στον αριθμό δένδρων που θα χρειαζόμασταν αν φυτεύαμε αποκλειστικά δένδρα με προβολή κόμης 4 – 16 τ.μ.
Το Category 3 αναφέρεται στον αριθμό δένδρων που θα χρειαζόμασταν αν φυτεύαμε αποκλειστικά δένδρα με προβολή κόμης > 16 τ.μ.
Τα τελικά νούμερα φαίνονται στην παρακάτω ανάλυση.
***
Το ChatGPT ως σύμβουλος
Ας υποθέσουμε τώρα ότι θέλουμε να το πάμε λίγο παρακάτω και να προσπαθήσουμε να πάρουμε κάποιες πρώτες πληροφορίες για το τι θα σήμαινε για τον Δήμο Θεσσαλονίκης, να “κυνηγούσε” τον στόχο του 15% TCC. Υπενθυμίζουμε ότι σήμερα βρισκόμαστε στο 2.68%.
Δίνουμε την παρακάτω είσοδο:
Εξηγούμε στο ChatGPT ότι θα θέλαμε έναν ρεαλιστικό χρόνο δενδροφύτευσης και μας ενδιαφέρει να κρατήσουμε το κόστος χαμηλό.
Με βάση αυτούς τους περιορισμούς, το ChatGPT μας κάνει μια πρώτη ανάλυση των υπέρ και κατά της κάθε κατηγορίας δένδρου.
Στην συνέχεια υπολογίζει την έξτρα περιοχή που πρέπει να καλύψουμε με δένδρα.
Και μας φτιάχνει μια “πιθανή στρατηγική” συνδυάζοντας τις 3 κατηγορίες δένδρων.
Τέλος υπολογίζει τους αριθμούς δένδρων που θα χρειάζονταν να αγοράσουμε και να φυτεύσουμε με βάση αυτήν την πιθανή στρατηγική.
***
Συμπεράσματα
Η ύπαρξη ανοικτών δεδομένων μπορεί να πυροδοτήσει ενδιαφέρον μελετών και αναλύσεων γύρω από τα δεδομένα μιας πόλης ή ενός δήμου. Αυτή η πρόχειρη “συνομιλία” που έκανα εγώ – από προσωπική περιέργεια – δαπανώντας περίπου 2 ώρες, θα μπορούσε να είναι η ανάθεση μιας σοβαρής πτυχιακής ή διπλωματικής εργασία ενός σπουδαστή ενός σχετικού κλάδου – που δεν θα είχε καμία από τις δικές μου απορίες -. Όταν μάλιστα τα διαθέσιμα δεδομένα είναι ανοικτά, ο σπουδαστής, το τμήμα, το πανεπιστήμιο δεν χρειάζεται να μπουν στην διαδικασία να ζητήσουν τα δεδομένα από τον δήμο και να εμπλακούν σε γραφειοκρατεία. Μπαίνουν, αναλύουν και τα δημοσιευμένα αποτελέσματα μπορούν εύκολα να γυρίσουν πίσω στον Δήμο Θεσσαλονίκης για αξιοποίηση.
Ένα άλλο συμπέρασμα είναι πως τα ανοικτά δεδομένα μπορούν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις, ο δήμος να συνεργαστεί απευθείας με τους δημότες του. Τα ανοικτά δεδομένα δημιουργούν αίσθηση διαφάνειας οπότε οι δημότες εμπιστεύονται ευκολότερα τα συμπεράσματα που μοιράζεται ο δήμος μαζί τους και, εφόσον μπορούν να τα επαληθεύσουν, ενδιαφέρονται ευκολότερα να συμμετέχουν σε πιθανές λύσεις, εθελοντικά.
Κοίταζα για παράδειγμα την εφαρμογή PotiZo, που καλεί τους δημότες να αναλάβουν εθελοντικά να ποτίζουν ένα δένδρο στην περιοχή τους. Σκεπτόμουν πως αν υπήρχε η αντίστοιχη χαρτογράφιση των νέων δένδρων που θέλει ο δήμος να φυτεύσει, θα μπορούσαμε να είχαμε και την έννοια του αναδόχου – δημότη ενός νέου δένδρου, μέσω της ίδιας ή μιας άλλης εφαρμογής.
Μία άλλη ιδέα θα ήταν να εκμεταλλευθούμε τις πλατφόρμες και τις εφαρμογές που αφορούν στο θέμα του πρασίνου για να αναζητήσουμε χορηγούς (π.χ. κάποια φυτώρια) και σε αντάλλαγμα, να αναφέρουμε την χορηγία τους στις πλατφόρμες αυτές.
Με τον όρο ψηφιακό δίδυμο (digital twin)1 αναφερόμαστε στην εικονική αναπαράσταση ενός αντικειμένου, ενός συστήματος ή μιας διαδικασίας. Για την αναπαράσταση αυτή προϋποθέσεις αποτελούν το φυσικό αντικείμενο, το ψηφιακό αντίγραφο και τη μεταξύ τους σύνδεση.
Η αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα
Η αλληγορία του σπηλαίου περιγράφει μια φανταστική σπηλιά, στην οποία βρίσκονται αλυσοδεμένοι κάποιοι άνθρωποι, από τη γέννησή τους. Δεν έχουν τη δυνατότητα να κινηθούν από τη θέση τους. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να συζητούν μεταξύ τους και να βλέπουν μπροστά. Καθώς βρίσκονται σε αυτή τη θέση από τη γέννησή τους, δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν τίποτε από τον πραγματικό κόσμο. Όλη η εμπειρία της ζωής τους προέρχεται από ότι έχουν δει και βιώσει μέσα σε αυτήν την σπηλιά. Φανταστείτε τώρα μπροστά σ αυτούς τους ανθρώπους να προβάλλονται σκιές στον τοίχο. Διάφορες φιγούρες που περνούν μπροστά από τα μάτια τους και συνοδεύονται από ήχους. Είναι φυσιολογικό οι άνθρωποι αυτοί να πιστεύουν πως οι σκιές είναι πραγματικά πλάσματα του υπαρκτού κόσμου. Τώρα φανταστείτε πως οι άνθρωποι που είναι αλυσοδεμένοι προσπαθούν να θυμηθούν την σειρά με την οποία οι σκιές περνούν, κάνουν έναν άτυπο διαγωνισμό μεταξύ τους και όποιος προβλέπει σωστά την επόμενη σκιά είναι ο νικητής.
Ας υποθέσουμε τώρα πως κάποτε, ένας εκ των αλυσσοδεμένων ανθρώπων απελευθερώνεται από τα δεσμά του και βγαίνει από τη σπηλιά. Στην αρχή, το φως του ήλιου τον τυφλώνει και δεν μπορεί να δει καλά. Τα μάτια του πονάνε. Στην συνέχεια όμως, μόλις συνηθίσει το φως της ημέρας αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως ο κόσμος είναι πολύ διαφορετικός από αυτό που πίστευε όσο βρίσκονταν στην σπηλιά. Τα αντικείμενα μοιάζουν διαφορετικά, οι φιγούρες είναι επίσης διαφορετικές, οι ήχοι, η εμπειρία. Το μυαλό του γεμίζει εικόνες και κάνει συνδέσεις που του επιτρέπουν να αντιληφθεί ότι, μέχρι πριν βγει από τη σπηλιά, ζούσε σε μία πλάνη.
Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε τώρα τι θα γίνονταν αν αυτός, ο απελευθερωμένος από τα δεσμά, άνθρωπος επέστρεφε στην σπηλιά. Θα προσπαθούσε να μοιραστεί τα όσα είδε και άκουσε έξω από την σπηλιά. Θα προσπαθούσε να μοιραστεί το νέο βίωμα και να βγάλει ίσως τους συν-δεσμώτες του από την πλάνη. Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε τι θα έκαναν τώρα οι συν-δεσμώτες του, στο άκουσμα όλων αυτών. Θα τον θεωρούσαν τρελό; Θα τον χλεύαζαν ίσως; Ίσως να τον περιγελούσαν επειδή, μετά την παραμονή του στο φως του ηλίου, η όρασή του είναι πια αδύναμη στο σκοτάδι και δεν μπορεί τόσο εύκολα να ξεχωρίσει τις σκιές στον τοίχο.
Με αυτήν την αλληγορία ο Σωκράτης, του οποίου τη διδασκαλία ο Πλάτωνας περιλαμβάνει στην Πολιτεία, προσπαθεί να μας παρουσιάσει πως ο αδαής ή ημιμαθής άνθρωπος, μπορεί να παραμένει σκλάβος της ημιμάθειάς του, καθώς δεν είναι σε θέση να γνώριζει ή να διανοηθεί “ζωή καλύτερη από αυτήν που ζει”. Επίσης παρομοιάζει τους ανθρώπους που ελευθερώνονται από τα δεσμά τους, με τους φιλοσόφους, όπου καταφέρνουν να δουν πέρα από τις σκιές, προσεγγίζοντας την πραγματικότητα της ζωής.
Το “ψηφιακό σπήλαιο”
Με την εμφάνιση των έξυπνων συσκευών κινητής τηλεφωνίας (smartphones) αλλά και την εξάπλωση του Διαδικτύου – και ακολούθως των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (social media) – πλήθος κόσμου άρχισε να χρησιμοποιεί πιο εντατικά το Διαδίκτυο. Άρχισε να διαβάζει νέα, να επικοινωνεί με φίλους, να μοιράζεται φωτογραφίες, προσωπικά νέα, προτιμήσεις, να αναζητά πράγματα και, φυσικά, να κάνει αγορές.
Οι διάφορες ψηφιακές υπηρεσίες (π.χ. μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μηχανές αναζήτησης, ηλεκτρονικά καταστήματα, κ.ο.κ.), στην πρόσπάθειά τους να “σερβίρουν” περιεχόμενο εύκολα και γρήγορα στους χρήστες και άρα να βγάλουν περισσότερα χρήματα από πωλήσεις προϊόντων ή διαφημίσεις αντίστοιχα, δημιούργησαν αλγορίθμους. Οι αλγόριθμοι αυτοί προσπαθούν, βάση του ιστορικού των ενεργειών ενός χρηστη – π.χ. ανάγνωση συγκεκριμένων άρθρων ειδησεογραφίας -, να τους εμφανίσουν και άλλο παρόμοιο περιεχόμενο, με την λογική ότι μάλλον θα τους ενδιαφέρει.
Αυτή η αλγοριθμική λειτουργία, σε βάθος χρόνου, κατέληξε στην εμφάνιση ενός φαινομένου που ονομάζουμε filter bubble ή ideological frame2. Πρόκειται για μια κατάσταση εγκλωβισμού της σκέψής και της διανοίας μας που προκύπτει από προσαρμοσμένες αναζητήσεις, συστήματα προτάσεων, και τις προτάσεις των αλγορίθμων. Τα αποτελέσματα αναζήτησης λοιπόν, βασίζονται σε πληροφορίες που παρέχουμε, όπως η τοποθεσία μας, η προηγούμενη συμπεριφορά των κλικ μας, και το ιστορικό αναζητήσεών μας. Ως αποτέλεσμα, καταλήγουμε να διαβάζουμε μόνο ότι συμφωνεί με τις δικές μας απόψεις. Προσαρμόζουμε δηλαδή τον κόσμο στα μέτρα μας σε μια προσπάθεια να ενισχύσουμε τις πεποιθήσεις μας και να επιβεβαιωθούμε. Αυτή μας η τάση είναι γνωστή επίσης με τον όρο προκατάληψη επιβεβαίωσης3. Πρόκειται για την τάση ενός ατόμου να αναζητήσει, να ερμηνεύσει, να ευνοήσει και να ανακαλέσει πληροφορίες με τρόπο που να επιβεβαιώνει τις προϋπάρχουσες πεποιθήσεις ή υποθέσεις του.
Στο Διαδίκτυο είναι πολύ εύκολο να παρασυρθούμε από “σκιές”. Από πληροφορίες που είναι αναληθείς, κατασκευασμένες ή απλά ανακριβείς, ιδιαίτερα αν μοιάζουν με αυτό που ορίζουμε ως “η δική μας αλήθεια”. Δημιουργούμε με αυτόν τον τρόπο, το δικό μας σπήλαιο, στο οποίο αλυσσοδεμένοι παρακολουθούμε τις διαδικτυακές σκιές και, μαζί με τους συν-δεσμώτες μας, τις σχολιάζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όταν δε κάποιος από τους συν-δεσμώτες μας αρθρώσει κάποια άποψη διαφορετική, συχνά σπεύδουμε να τον νουθετήσουμε και να “τον επαναφέρουμε στην τάξη”4.
Last year, I shared with you my progress on reading books since 2018 and how I tried to “make myself read more” by joining Goodreads yearly reading challenge. 2023 was a blast 🎉.
2018 | Goal: 4 books | Read: 3 (75%)
2019 | Goal: 10 books | Read: 7 (70%) | ~133% more than 2018
2020 | Goal: 12 books | Read: 10 (83%) | ~43% more than 2019
2021 | Goal: 15 books | Read: 17 (113%) | ~70% more than 2020
2023 | Goal: 24 books | Read: 25 (104%) | ~47% more than 2022
Physical Books vs Audiobooks
During 2023 instead of reading physical books, I tried listening to audiobooks. It worked great for me. I validated that audio is my medium of choice, not only for podcasts but, also, for book consumption. It works well for me because it allows me to listen to books while I am walking or waiting on a queue. I didn’t test listening to audiobooks while driving; this will be an experiment for 2024 🤓.
The only downside was that listening to audiobooks made me significantly decrease the time spending listening to podcasts. Not really sure if this is a downside, I will probably follow up with a separate post on that.
Are 24 books per year enough?
As with all metrics, the number, on its own, doesn’t mean anything. 24 books are way better than 3 books I read during 2008, but I would love to be able to read 36 books next year. However, I decided to keep the goal for Goodreads reading challenge to 24 for 2024 as well. Here’s why!
I prefer to see 24 as a threshold rather than as a goal. This allows me to “push” myself on reading 2 books per month – minimum – and, at the same time, don’t overstress to keep increasing my yearly book consumption. Reading is a fun and educative process, and I really love it now that I found the “audio way”. I do not want to turn it to another “championship” activity.
That said, I would like to better balance during 2023 listening to books and podcasts or read more books. I’d let you know how this went next year.
The list…
Here’s what I have been reading / listening to during 2023:
I was also very happy to read new books written by friends. I enjoyed them very much, and I am grateful for them letting me know and singing them for me:
If you are like me, every now and then – during your Sunday morning coffee – you read a nice article online. It is so nice that you want to get more articles your way in fear (FOMO) that you might not remember to revisit the blog that hosts this article. Hence, you subscribe to its newsletter!
The problem
Fast forward several months later, although you haven’t found anything else particularly interesting in this newsletter, you are still receiving it. With it you probably get a ton of other newsletters and offers (for some of which you might never opted in, may I add) 😒.
Your inbox is now flooded and you don’t really have the time to go through each one of these unread e-mails and unsubscribe. You will probably either try to bulk delete some of these messages or create a label to transfer all the newsletters or archive them (maybe hoping that you can come back later and re-read some of them; still FOMOing -).
That used to be my story, until recently!
A solution
A very quick and easy way of dealing with newsletters that historically land to your inbox is to create an e-mail filter that will automatically aggregate them to a label. You can then go through them and decide whether you want to keep them or (try to) unsubscribe.
Here’s how you create such a filter on Gmail:
This filter does the following:
Finds any newsletter than includes the keyword “unsubscribe” (hopefully due to the GDPR regulation, most of your newsletters must contain such a word – even if it doesn’t really work or provide a way of clicking it 😁-)
Skips inbox and stores them to a label of your choice (i.e. “newsletters”). You can ignore my personal naming scheme that you can see to the screenshot above (“Incoming/05 (optional) Mailing lists”). Although there is reasoning behind it, it should be an overkill for most of people. The work of “a madman” 🤣.
Finally, you can choose for these messages to never go to spam. This way you mitigate the risk of “losing” some interesting stuff.
Additionally you can add an option for these messages to be changed automatically to “read”. This way a notification for unread messages will be limited only to your inbox folder.
How do I personally use that hack
The aforementioned filter is setup to my Gmail account with which I subscribe to all the newsletters I want to receive. The filter puts everything to the “newsletter” label for me. During a break or when I feel like it, I browse through these messages and I choose whether to keep them or unsubscribe.
This is a really nice low energy habit I enjoy doing every Sunday with my morning coffee. Helps me stay up to date (or rather satisfy my FOMO addiction) whereas, newsletters are no longer a distraction during business as usual.
How do you handle your newsletter subscriptions? Are newsletter messages distracting for you? Let me know by leaving a comment!
Praise: A shout out to Mr. Ari Meisel for suggesting this hack to his book “The Art of Less Doing: One Entrepreneur’s Formula for a Beautiful Life”
Στα τέλη του 2019, προτού ακόμη μάθουμε τι θα πει πανδημία, νέα κανονικότητα και όλα τα άλλα “trends” που έφερε ο COVID-19, αποφάσισα να ξεκινήσω ένα newsletter. Ο στόχος μου ήταν να πειραματιστώ στην πράξη με το e-mail marketing και να κατανοήσω καλύτερα ένα από τα πιο διαχρονικά κανάλια προώθησης στο Διαδίκτυο. Έτσι δημιούργησα το Field Notes, ένα μηνιαίο newsletter με προσωπικά νέα, προτάσεις και ενδιαφέροντα links. Ξεκίνησα να το μοιράζομαι, αρχικά, με προσωπικές μου επαφές, όμως σύντομα “άνοιξε” και σε ένα ευρύτερο κοινό.
Με το πέρασμα του χρόνου το “πείραμα” μετατράπηκε σε μια πολύ διασκεδαστική εμπειρία και η ανάγνωση των σκέψεων, προτάσεων και ιδεών των ανθρώπων που διαβάζουν τα Field Notes μου, μου χαρίζουν όμορφες στιγμές κάθε μήνα.
Ξεκινάει η 4η σεζόν για το Field Notes. Πράγμα που σημαίνει ότι “γίναμε 3 χρονών”. Με αφορμή τα 3α μας γενέθλια λοιπόν, ήθελα αρχικά να σας ευχαριστήσω που συμπορέυεστε μαζί μου αυτά τα 3 χρόνια και να κάνουμε μαζί μια αναδρομή.
Οι “θεματικές” σεζόν του Field Notes
Η πρώτη σεζόν (2019-2020) δεν ακολούθησε κάποια συγκεκριμένη θεματική. Το 2021 οι τίτλοι των τευχών πήραν τα ονόματά τους από εμβληματικές ταινίες της διεθνούς κινηματογραφικής σκηνής. Τα επόμενα χρόνια, αποφάσισα να ζητήσω από το κοινό του Field Notes να επιλέξει τις επόμενες θεματικές.
Το 2022 είχαμε ισοψηφία. Η μία σκέψη ήταν να συνεχίσουμε με κινηματογραφικές ταινίες και η άλλη τα τευχή μας να λαμβάνουν τα ονόματα από γνωστούς ζωγράφους. Έτσι καταλήξαμε στην θεματική: Εμβληματικές ταινίες σχετικές με διάσημους ζωγράφους.
Για το 2023 η θεματική μας θα είναι δίσκοι μουσικής (albums). Η μουσική είναι πάντοτε “προσωπική υπόθεση” για αυτό θα προσπαθήσω να μοιραστώ μαζί σας albums που τουλάχιστον συνδέονται με μια ενδιαφέρουσα ιστορία.
Προτάσεις
Στα τεύχη του Field Notes προτείνουμε πάντοτε βιβλία, podcasts και video. Από το 1ο τεύχος έχουμε μοιραστεί:
26 προτάσεις podcasts. Μπορείτε να βρείτε επιλεγμένα επεισόδια από πολλές από τις προτάσεις μας, σε αυτήν την λίστα Spotify.
28 προτάσεις video.
100+ προτάσεις άρθρων από την επικαιρότητα.
Στατιστικά
Μέσα στο 2022 διαβάστηκαν συνολικά 5727 Field Notes. Αυτό αντιστοιχεί σε ένα μέσο open rate 36% ανά μήνα, ποσοστό που είναι εξαιρετικό για ένα newsletter και, για αυτό, σας ευχαριστώ.
Στο Field Notes είναι εγγεγραμμένοι πάνω από 600 φίλοι. Το πραγματικά ενδιαφέρον στατιστικό όμως είναι ότι έχω συναντηθεί προσωπικά με περισσότερους από το 90% αυτών!
Τι μέλει γενέσθαι
Το 2023 ελπίζω να έχει πλάκα (τουλάχιστον λίγη περισσότερη από ότι το 2022). Θα προσπαθήσω:
Να βρώ ωραία μουσικά άλμπουμς να μοιραστώ μαζί σας στα τεύχη μας.
Να συμπεριλάβω περισσότερα Field Notes. Σκοπεύω να προσπαθήσω να είμαι λίγο πιο ενεργός στο blogging από πέρσι, οπότε stay tuned!
Field Notes Chat! Μια σκέψη για το πως μπορούμε να διαδρούμε περισσότερο μέσα από το Field Notes. Περισσότερα για αυτό στο τεύχος του Ιανουαρίου, το επόμενο Σάββατο.
Στην “ακραία περίπτωση” που δεν είστε εγγεγραμμένοι στο Field Notes και διαβάζετε αυτό, μπορείτε να γραφτείτε εδώ 🙂
I joined Goodread’s reading challenges back in 2018 in an attempt to “force myself” to read more; make a habit out of it. Back then, I wasn’t sure if it was going to work but, looking back, it seems it did. Here are some stats:
2018 | Goal: 4 books | Read: 3 (75%)
2019 | Goal: 10 books | Read: 7 (70%) | ~133% more than 2018
2020 | Goal: 12 books | Read: 10 (83%) | ~43% more than 2019
2021 | Goal: 15 books | Read: 17 (113%) | ~70% more than 2020
So since 2018 that I kick started the challenge, epically failing to read 4 books in a year 😅, I have been gradually getting better at it for four consequent years. Getting to 17 books per year, is already a great achievement. I am grateful to have managed to do it. In 2023 I am aiming for 2 books per month. This is not an easy one to tackle, so I’ll probably hold on to this goal for a couple of years.
In 2023 I will try and invest more time in audiobooks. Audio has always been my favorite medium of consuming content (i.e. podcasts) and it seems to help me consume books faster. I will let you know how this worked, in next year’s review 😃
What I have been reading in 2022
The Culture Code: The Secrets of Highly Successful Groups by Daniel Coyle is an awesome book about leadership and how to thrive in an environment that requires team work. Some insights are especially useful for remote workers. The Heart of Leadership by Mark Miller is another great one. It highlights so nicely the role of the servant leader. Servant leaders are, in my honest opinion, key ingredients for creating and fostering culture to a company or organization.
The Good Life Handbook: Epictetus’ Stoic Classic Enchiridion by Chuck Chakrapani is an analysis of Epictetus’es Enchiridion (= meaning literally Handbook). I also read another philosophical book about the Epicurian philosophy during 2022, Επίκουρος του Διογένη Λαέρτιου (in Greek). I have been reading philosophy these past 3 years and I believe it has been both helpful and rewarding for me. If you consider to start reading philosophy, I highly recommend the Stoic, Aristotelian and Epicurian philosophical schools. And also a piece of advice; don’t be afraid to consume a translation of the original text. It is quite easy to understand and very rewarding.
Finally, Greenlights by Matthew McConaughey was a very pleasant surprise. The writing of McConaghey is soothing and inspiring at the same time. Great stories all the way from his childhood to adulthood. I originally bought the Kindle version but, if I was to read it again, I would definitely go for this Audible version, narrated by McConaghey himself.
I am also honored and proud… drum roll…
… to have read 3 books written by friends this past year. I want to express my gratitude to all of them for sharing them with me🙏 and let them know that I absolutely loved the books!
“Μαύρη Θάλασσα” (= Black Sea) by Konstantinos Avgerinakis (in Greek).
When the pandemic started, during the first quarantine, I remember I felt the need to talk. The thought, the possibility of not being able to socialize and discuss for a period of undetermined length, stressed me.
So I turned to the Internet. Tried to participate in discussions on social media or trigger such discussions with my own posts. Most of the times, there were lengthy discussions. Usually two main opposing opinions and the Internet community forming two sides around them.
Lately I try to stay away of discussions on social media. I, instead, reread the aforementioned discussions. Sadly, in all of them, I see myself being there more for the sake of the discussion rather than to share an opinion. Or to prove a point.
I think there’s much more in listening online, rather than talking. I think that listening and self-reflecting can really bring us close to realizing where we stand on specific subjects.
Coaching, according to Wikipedia, is the practice of guiding an individual through a process. It refers to practical knowledge and that is why it is very important for a coach to be both an experienced professional and a good trainer. Generally speaking I am very careful, suspicious even, around coaches. Most of them have been self declared coaches and have no training and little or no experience.
Mentoring, is having a master of our guilt, leveling up our game by revealing the secrets of the profession we are following. Or we may have a mentor that influences our values, principles and thus our character. A mentor is a person we know and trust. A role model.
Both coaches and mentors can help us pave the path or our lives (personal or professional) via learning / training. But there is also another way. One that requires noone else but ourselves.
This is the road of self discovery. A journey of being aware of the pros and cons of ourselves, our true goals, potentials, strengths, weaknesses, the way we deal with everyday challenges and, eventually, how we live our lives.
The path to self discovery lies in self reflection. At least that is the most effective way I know until today.
SELF-REFLECTION EXERCISE — THE WALK!
– By the end of each week, find a couple of hours and take a walk alone.
– When you start walking have in hand the 4-5 most important incidents of the week. Personal, professional, related to relationships, business choices, how you treated someone or a challenge you faced.
– If you don’t have a good memory take a note to your mobile.
– Whole you walk replay the incident in your head and try to watch it as an objective observer.
– How does yourself look to you in this specific incident. Are you kind, mean, are you abusive, respectful, to you judge or are you a good listener?
– Repeat the exercise every week for at least a month.
– You can optionally record some of your thoughts using the voice assistant of your phone and a notepad application.
Imagine you are on a crisis. Customers are unhappy, people are yelling, things are not well, time is not enough, money are lost, it is a bad day.
The worst thing one can do is lose it. Stop thinking and start demanding, criticizing, trying to find the fault, blame someone (else) for the situation. I still do it more often than I would like, although I am trying hard not to.
Now imagine, in that moment, while in the eye of the tornado, to see a smile. That genuine smile that comes from a calm face. A face determined to try hard to solve the problem but not in panic.
What’s stopping you from being that smile?
Have you ever worked with a person like that?
Do you use humor during hard times to lighten the mood?
