Categories
Thoughts

Talking VS Listening online

When the pandemic started, during the first quarantine, I remember I felt the need to talk. The thought, the possibility of not being able to socialize and discuss for a period of undetermined length, stressed me.

So I turned to the Internet. Tried to participate in discussions on social media or trigger such discussions with my own posts. Most of the times, there were lengthy discussions. Usually two main opposing opinions and the Internet community forming two sides around them.

Lately I try to stay away of discussions on social media. I, instead, reread the aforementioned discussions. Sadly, in all of them, I see myself being there more for the sake of the discussion rather than to share an opinion. Or to prove a point.

I think there’s much more in listening online, rather than talking. I think that listening and self-reflecting can really bring us close to realizing where we stand on specific subjects.

Categories
Thoughts

Coaches, mentors and self-discovery

Coaching, according to Wikipedia, is the practice of guiding an individual through a process. It refers to practical knowledge and that is why it is very important for a coach to be both an experienced professional and a good trainer. Generally speaking I am very careful, suspicious even, around coaches. Most of them have been self declared coaches and have no training and little or no experience.

Mentoring, is having a master of our guilt, leveling up our game by revealing the secrets of the profession we are following. Or we may have a mentor that influences our values, principles and thus our character. A mentor is a person we know and trust. A role model.

Both coaches and mentors can help us pave the path or our lives (personal or professional) via learning / training. But there is also another way. One that requires noone else but ourselves.

This is the road of self discovery. A journey of being aware of the pros and cons of ourselves, our true goals, potentials, strengths, weaknesses, the way we deal with everyday challenges and, eventually, how we live our lives.

The path to self discovery lies in self reflection. At least that is the most effective way I know until today.

SELF-REFLECTION EXERCISE — THE WALK!

– By the end of each week, find a couple of hours and take a walk alone.

– When you start walking have in hand the 4-5 most important incidents of the week. Personal, professional, related to relationships, business choices, how you treated someone or a challenge you faced.

– If you don’t have a good memory take a note to your mobile.

– Whole you walk replay the incident in your head and try to watch it as an objective observer.

– How does yourself look to you in this specific incident. Are you kind, mean, are you abusive, respectful, to you judge or are you a good listener?

– Repeat the exercise every week for at least a month.

– You can optionally record some of your thoughts using the voice assistant of your phone and a notepad application.

Categories
Thoughts

The lost art of smiling

Imagine you are on a crisis. Customers are unhappy, people are yelling, things are not well, time is not enough, money are lost, it is a bad day.

The worst thing one can do is lose it. Stop thinking and start demanding, criticizing, trying to find the fault, blame someone (else) for the situation. I still do it more often than I would like, although I am trying hard not to.

Now imagine, in that moment, while in the eye of the tornado, to see a smile. That genuine smile that comes from a calm face. A face determined to try hard to solve the problem but not in panic.

What’s stopping you from being that smile?

Have you ever worked with a person like that?

Do you use humor during hard times to lighten the mood?

Categories
Thoughts

The view from above

The Stoics have been using the “view from above” exercise to force their mind to observe a situation from such a distance to make it feel insignificant.

The usual metaphor is to imagine ourselves experiencing the planet earth from the eyes of an astronaut. This way “earthly” problems looks pretty small.

Today, there was tons of micromanagement at work. I hate micromanagement. I always hook on a task and can’t get my head out of it, losing a lot of time.

Here’s something you can try. Next time you are hooked on a thought, task, work or problem, you think of the bigger goal you need to accomplish and reverse analyze it to smaller tasks. The more you decompose, the clearer the solution will become. If, during the process you hook on a smaller task, throw away everything and start over.

For managers: combine the above technique with delegation. It’s a winner strategy.

Categories
Thoughts

Philocaly

Philocaly means to love beauty.

I guess we all do love beauty. We do!

Maybe it is difficult to recognize beauty in times of crises. Maybe there is a lack of stimuli when, for example, you are forced to stay home in quarantine.

But beauty is still there, nonetheless. In a nice restaurant when we dine after a long time. In a play or movie we watch with a couple of friends or family. Even wearing masks. Even keeping distances. In returning at work and share a slice of pizza or beer with your colleagues.

Maybe times of crises are a great opportunity to rediscover beauty, hidden in plain sight. A great opportunity to practice philocaly.

Categories
Thoughts

A resilient routine

Back in March 2020, during the first COVID-19 lockdown, I was sitting in my home office pondering on how our daily routine was probably going to change for a long time, if not forever.

After a short break — the summer of 2020 — the second lockdown came even harder on my country (Greece), with a duration of more than 6 months.

Time allocation was almost impossible, personal and professional tasks fused and I was trying to get things done in a storm or constant distractions.

We need to find a way to achieve a resilient routine. This may be the most valuable lesson COVID-19 can teach us.

Categories
Stories

Παίξτο μόνος σου: Μαθαίνοντας φλογέρα, the hard way.

man in black t-shirt singing on stage

Στο γυμνάσιο κάναμε μάθημα μουσικής, με μουσικό όργανο τη φλογέρα. Δεν περνούσα καθόλου καλά. Είχαμε ξεκινήσει στραβά. Έπρεπε να μάθουμε να διαβάζουμε παρτιτούρα, εγώ δεν τα κατάφερνα οπότε γινόμουν όλο και πιο ανασφαλής. Μετά από λίγο καιρό έπιανα τη γωνία μου και ήλπιζα να μη μου ζητήσει η καθηγήτρια να συμμετάσχω στο μάθημα.

Μια μέρα μας ζήτησε όλους να παίξουμε έναν ρυθμό στο ταμπουρίνο. Ένας – ένας προσπαθούσαμε να μιμηθούμε τον ρυθμό. Εγώ τα πήγα χαλιά – εννοείται – και το έδωσα στον επόμενο. Κάποια στιγμή το πήρε ένας συμμαθητής που ήταν γνώστης μουσικής. Έπαιζε πολύ ωραία και έκλεισα τα μάτια να τον ακούσω. Του ξέφυγε όμως ένα μικρό λάθος και άνοιξα ασυναίσθητα τα μάτια μου.

Η καθηγήτρια πρέπει να το έπιασε και όταν τελείωσε, ο συμμαθητής μου, μου ζήτησε να της πω που είχε κάνει λάθος. Χρειάστηκε να παίξει τον ρυθμό εκείνη ξανά και και να επαναλάβει το λάθος, γιατί εγώ δεν μπορούσα, και εγώ απλά να τη διακόψω στο σημείο που νόμιζα. Τότε αποφάνθηκε: “Κρητικός, δεν μπορείς να παίξεις μουσική αλλά φαίνεται ότι έχεις μουσικό αυτί”.

Όταν τελείωσε το μάθημα με κράτησε πίσω. Μου είπε: “θα σου δώσω μια γνωστή μελωδία, την οποία θα σου παίξω 2 φορές στο πιάνο. Μετά θα σου δώσω τις νότες ανάμεσα στις οποίες βρίσκονται όλες οι νότες που ολοκληρώνουν τη μελωδία (το διάστημα δηλαδή). Διάλεξε ένα όργανο, κάνε δοκιμές και βγάλε την μελωδία χωρίς να διαβάσεις νότες, μόνο ακούγοντας”.

Δεν πίστευα ότι μπορώ να το κάνω, αλλά ήταν ένα challenge που θα έκανα μόνος στο σπίτι. Δεν έχανα τίποτε να δοκιμάσω. Στο επόμενο μάθημα έπαιξα το 1ο κουπλέ του “Ένας Τούρκος στο Παρίσι” του, αείμνηστου πια Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, και έλαβα το επόμενο challenge που ήταν ολόκληρο το theme του της ταινίας “Τιτανικός” (ναι αυτή που είχαμε δει 100.000 φορές στο σινεμά και όλοι έκλαιγαν όταν πέθανε ο Ντι Κάπριο).

20λιγα χρόνια μετά αποφάσισα να μάθω φυσαρμόνικα μόνος μου. Στα πρώτα μαθήματα το challenge είναι να μάθω μεμονωμένες νότες, όποτε χρειάζομαι ένα τραγούδι για εξάσκηση. Το κομμάτι που προσπαθώ να ολοκληρώσω πρώτο είναι, καλά μαντέψατε, το theme του Τιτανικού 🙂

(via Instagram)

Photo courtesy of Getúlio Moraes.

Categories
Stories

Το challenge της αποφλοίωσης.

Αυτή η ανέκδοτη ιστορία είναι από τον στρατό. Όχι όμως από τη δική μου θητεία. Πολλά χρόνια πριν, ο παππούς μου, συνήθιζε κάποιες φορές μετά το οικογενειακό τραπέζι να δοκιμάζει το εξής challenge. Να καθαρίσει ένα μήλο χωρίς να σπάσει ο φλοιός σε περισσότερα από ένα κομμάτια. Για ένα μεγάλο διάστημα δεν γνώριζα από που προέκυψε αυτή η συνήθεια, νόμιζα απλά ότι ήταν κάτι που κάπου είχε δει. Όμως κάποιο μεσημέρι μας το εξήγησε.

Όταν ήταν στρατιώτης, είχανε την συνήθεια να μαζεύονται στο φαγητό και να βάζουν στοιχήματα για το ποιος θα μπορούσε να καθαρίσει ένα μήλο χωρίς να σπάσει ο φλοιός. Αυτός που το κατάφερνε, κέρδιζε κάτι σε φαγητό, τσιγάρα, κ.ο.κ. Ο παππούς μου το κέρδιζε συχνά και σαν ανάμνηση το έκανε και στο οικογενειακό τραπέζι.

Fast forward στο 2016, το θυμήθηκα όταν υπηρετούσα τη δική μου θητεία. Και το προσπαθούσα. Δεν κέρδισα κάποιο στοίχημα αλλά έμαθα να το κάνω. Μια “πρόχειρη” επιτυχία βλέπετε στις εικόνες.

Το challenge θεωρείται πετυχημένο όταν μπορείς να ξαναδημιουργήσεις το σχήμα του μήλου, το οποίο πια είναι κούφιο στο εσωτερικό!

Το να κόψεις ένα μήλο χωρίς να σπάσει ο φλοιός είναι ένα ευχάριστο και δύσκολο challenge. Δουλεύεις το μυαλό, τα μάτια και το χέρι σου ενώ χρησιμοποιείς ένα μαχαίρι. Ο παππούς μου το έκανε σε καιρό πολέμου, μάλλον για να διασκεδάσει λίγο, οπότε μπορούσε, και να ξεχάσει τη μιζέρια.

Το να πνιγείς (κατά λάθος) ενώ προσπαθείς να βιντεοσκοπήσεις τον εαυτό σου να χάνει τις αισθήσεις του από έλλειψη αέρα στο TikTok, σε καιρό ειρήνης, είναι κάτι άρρωστο. Challenge #NOT accepted!

(via Instagram)

Categories
Stories

Άνω Πόλη: Μια ιστορία μουσικής.

Σήμερα το πρωί έκανα έναν μικρό περίπατο στα πλακόστρωτα της Άνω Πόλης ακούγοντας μουσική. Τυχαία στην λίστα μου έπαιξε το τραγούδι “Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά” σε μια νεότερη εκτέλεση από τον @giorgis_flaneur, που αγαπώ πολύ ( αγαπώ και την εκτέλεση και τον Γιώργη 🙂 που είχα τη χαρά να γνωρίσω προσωπικά ).

Αυτά τα δύο γεγονότα συνδυαστικά, ο περίπατος στα πλακόστρωτα της Άνω Πόλης και η συγκεκριμένη καντάδα, μου έφεραν στο μυαλό την εξής ανάμνηση. Την δεκαετία του ’90, η γενιά της γιαγιάς μου συνήθιζε να κάθεται τα καλοκαιρινά βράδια στις πόρτες και να τραγουδά. Acapela συνήθως. Ένα διάστημα που πειραματιζόμουν με μια melodica, βοηθούσα λίγο και εγώ (όχι ιδιαίτερα επιτυχημένα). Από τις πόρτες, τα μπαλκόνια, σιγά – σιγά πρόβαλε κόσμος και τραγουδούσε ότι ήξερε. Ή σφύριζε. Ή μουρμούριζε τον ρυθμό. Μετά λίγο παύση για να συζητήσουμε την “ημερήσια διάταξη” 🙂 και μετά πάλι λίγο τραγούδι. Τα στενά της Άνω Πόλης γέμιζαν ζωή, γίνονταν ένα υπαίθριο δρώμενο. Και όλοι γελούσαν.

Αυτό που δεν μπορούσαν να αντιληφθώ τότε, επειδή ήμουν πολύ μικρός, είναι ότι εκείνη τη στιγμή, η γειτονιά δημιουργούσε ένα μουσικό γεγονός. Μια ιδιότυπη, ζωντανή, συμμετοχική συναυλία.

Σήμερα λατρεύω την ζωντανή μουσική. Μαζί με τον χορό είναι δύο από τα πράγματα που μου λείπουν πολύ, τώρα με την πανδημία. Περισσότερο ίσως από την συνάντηση για έναν καφέ. Και η αλήθεια είναι πως είμαστε όλοι πολύ κουρασμένοι από την βαριά καθημερινότητα. Όμως, όταν όλο αυτό τελειώσει, θα πρέπει να διατηρήσουμε την ανάμνηση αυτής της κακής περιόδου και όχι να προσπαθήσουμε να την ξεχάσουμε σαν ένα κακό όνειρο. Να την διατηρήσουμε για να οικοδομήσουμε πάνω σε αυτή πιο υγιείς, πιο ποιοτικές κοινωνικές δομές και δραστηριότητες με κέντρο τον άνθρωπο και όχι απαραίτητα τις νέες εμπειρίες, τα αγαθά, τα γουστόζικα πράγματα.

Οι άνθρωποι της Άνω Πόλης δύο γενιές πριν, κατάφερναν να δημιουργούν χαρά από το τίποτε. Προ κορονοϊού, έχω την αίσθηση ότι καταλήξαμε να αναζητούμε τη χαρά με τη μορφή υπηρεσίας επί πληρωμή. Ίσως υπάρχει άλλος δρόμος. Ίσως μετά την πανδημία, πρέπει να ψάξουμε αυτόν τον δρόμο.

(via Instagram)

Photo courtesy of: Dan Lundberg

Categories
Side Notes Stories

// Steve Jobs: Thoughts on Flash

I discovered this great piece of content by Steve Jobs talking about flash back in 2010 and it is really educative on how to choose technologies to invest, as a company. In the last paragraph of the letter we read:

New open standards created in the mobile era, such as HTML5, will win on mobile devices (and PCs too). Perhaps Adobe should focus more on creating great HTML5 tools for the future, and less on criticizing Apple for leaving the past behind.

Steve Jobs, April 2010.

You can find the full letter here, courtesy of the Internet Archive, or downloaded it on PDF format, from here.